بیداری وجدان‌های بشری برای حمایت از مظلومان
رهبر حکیم انقلاب اسلامی، چندی پیش با صدور پیامی از همه ملت‌ها و دولت‌ها خواستند تا به‌یاری محور مقاومت و در راس آنها حزب‌ا... لبنان بشتابند.
صرف نظر ازحکمی که ایشان در این رابطه صادر کردند، اساسا کمک به مردم فلسطین و لبنان، کاری بشردوستانه و انسان‌دوستانه است و حتی اگر رهبر معظم انقلاب اسلامی، به‌عنوان پیشوای دینی و زعیم جامعه اسلامی، با صراحت این پیام را صادر نمی‌کردند، این یک وظیفه انسانی برای هر فرد، انجمن‌های مردم‌نهاد، ملت‌ها و دولت‌ها در جهان بود که به حمایت از گروهی بپردازند که در مقابل دشمنان بشریت و انسانیت مقاومت می‌کنند.مضاف‌بر اینکه مردم، براساس آموزه‌های دینی، موظف‌اند از مظلوم در برابر ظالم دفاع کنند، موضوع اما فراتر از این‌هااست، چون هر وجدان آگاهی می‌داند وقتی اشغالگران ظالم، به مردم بی‌پناه حمله می‌کنند و آنها را به خاک‌و‌خون می‌کشند، باید اعتراض کردو اگر چنین رفتاری از او سر نزد، حتما انسانیت در او مرده است.این موضوع، از جنبه‌های حقوقی هم کاملا قابل اثبات است و حمایت از مظلوم در منشور سازمان ملل متحد هم مورد اشاره قرار گرفته است. در ماده51 این منشور آمده است که اگر مردمی مورد تجاوز یک قدرت خارجی قرار گرفتند و درصورتی که کمکی از جانب نهادهای بین‌المللی نسبت به آنها صورت نگرفت، می‌توانند به دفاع از خود بپردازند. دقت در محتوای این بند نشان می‌دهد که وظیفه نهادهای بین‌المللی حمایت از مردمی است که مورد ظلم و اشغالگری قرار گرفته‌اند و درصورتی که این سازمان، به وظایف خود عمل نکرد، مردم ستمدیده به‌لحاظ قانونی، حق دفاع ازخودرادارند.البته همان‌طور که این روزها در برخی تحلیل‌های رسانه‌ای می‌بینیم، این گمانه مطرح می‌شود که درجنگ میان اسرائیل و لبنان، این جنبش حماس بود که با عملیات هفتم اکتبر آتش جنگ را شعله‌ور کرد. بدیهی است کسانی که این نظر را دارند نه از تاریخ منطقه اطلاعی دارند و نه حقوق بین‌الملل می‌دانند.
تاریخ منطقه و حقوق بین‌الملل کاملا مشخص می‌کند که رژیم اسرائیل در1967 بخش‌هایی از فلسطین را اشغال کرد و این موضوع در قطع‌نامه 242 سازمان ملل متحد به‌وضوح قید شده است و براساس ماده قانونی51، فلسطینی‌ها حق دارند که به دفاع از خودشان بپردازند. نکته دیگر اینکه سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی، کاملا به این مفاد قانونی بی‌توجهی نشان می‌دهند و شاید پاسخ‌شان این باشد که به‌خاطر نداشتن نیروی نظامی، قادر به جلوگیری از تجاوزات اشغالگران نیستند.کاملا روشن است که این توجیه قابل پذیرش نیست، چون سازمان ملل و نهادهای تابعه آن می‌توانند برای تنبیه متجاوزان، اقدامات حقوقی متعددی را انجام دهند اما رویه نشان می‌دهد که آنها حتی عزمی برای اجرایی‌کردن حکم نیم‌بند دادگاه بین‌المللی لاهه برای جلوگیری از نسل‌کشی هم ندارند.این در‌حالی است که کشورهای اروپایی و غربی به رهبری آمریکا، نه‌تنها از مظلوم و کشوری که مورد تجاوز است، حمایت نمی‌کنند بلکه از همه امکانات خود بهره می‌گیرند تا به اشغالگران صهیونیست، کمک کنند.
در کنار این موضوع، بی‌تفاوتی برخی کشورهای اسلامی هم جای تاسف دارد که آنها نه‌تنها وظیفه حقوقی خود را انجام نمی‌دهند، بلکه نسبت به وظایف دینی و انسانی خود هم برای حمایت ازمردم فلسطین ولبنان بی‌اعتناهستند. تنها دولتی که درجریان این تحولات به حمایت از مردم مظلوم غزه و لبنان پرداخته، جمهوری اسلامی ایران بوده است و دیگر کشورهای اسلامی مثل بحرین، امارات، قطر و ترکیه عمدتا در کنار تداوم روابط تجاری با رژیم صهونیستی،صرفا درحد میانجی وارد صحنه شده‌اند. بنابراین چاره‌ای برای هر وجدان بیدار انسانی نمی‌ماند که در قبال این‌همه کشتار و فجایع انسانی، به دفاع و حمایت از مردم فلسطین و لبنان بپردازند.البته نوع این یاری‌رسانی هم ابعاد مختلفی دارد؛ غیرازکمک‌های نظامی، کمک‌های حقوقی، دیپلماتیک، مالی، رسانه‌ای و تبلیغی هم می‌تواند درکاهش آلام مردم فلسطین وحتی وادار‌کردن دیگر دولت‌ها برای اقدام علیه جنایات رژیم صهیونیستی، موثر باشد.
مصطفی مصلح‌زاده | سفیر پیشین ایران در اردنتاریخ منطقه و حقوق بین‌الملل کاملا مشخص می‌کند که رژیم اسرائیل در1967 بخش‌هایی از فلسطین را اشغال کرد و این موضوع در قطع‌نامه 242 سازمان ملل متحد به‌وضوح قید شده است و براساس ماده قانونی51، فلسطینی‌ها حق دارند که به دفاع از خودشان بپردازند. نکته دیگر اینکه سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی، کاملا به این مفاد قانونی بی‌توجهی نشان می‌دهند و شاید پاسخ‌شان این باشد که به‌خاطر نداشتن نیروی نظامی، قادر به جلوگیری از تجاوزات اشغالگران نیستند.کاملا روشن است که این توجیه قابل پذیرش نیست، چون سازمان ملل و نهادهای تابعه آن می‌توانند برای تنبیه متجاوزان، اقدامات حقوقی متعددی را انجام دهند اما رویه نشان می‌دهد که آنها حتی عزمی برای اجرایی‌کردن حکم نیم‌بند دادگاه بین‌المللی لاهه برای جلوگیری از نسل‌کشی هم ندارند.این در‌حالی است که کشورهای اروپایی و غربی به رهبری آمریکا، نه‌تنها از مظلوم و کشوری که مورد تجاوز است، حمایت نمی‌کنند بلکه از همه امکانات خود بهره می‌گیرند تا به اشغالگران صهیونیست، کمک کنند.
در کنار این موضوع، بی‌تفاوتی برخی کشورهای اسلامی هم جای تاسف دارد که آنها نه‌تنها وظیفه حقوقی خود را انجام نمی‌دهند، بلکه نسبت به وظایف دینی و انسانی خود هم برای حمایت ازمردم فلسطین ولبنان بی‌اعتناهستند. تنها دولتی که درجریان این تحولات به حمایت از مردم مظلوم غزه و لبنان پرداخته، جمهوری اسلامی ایران بوده است و دیگر کشورهای اسلامی مثل بحرین، امارات، قطر و ترکیه عمدتا در کنار تداوم روابط تجاری با رژیم صهونیستی،صرفا درحد میانجی وارد صحنه شده‌اند. بنابراین چاره‌ای برای هر وجدان بیدار انسانی نمی‌ماند که در قبال این‌همه کشتار و فجایع انسانی، به دفاع و حمایت از مردم فلسطین و لبنان بپردازند.البته نوع این یاری‌رسانی هم ابعاد مختلفی دارد؛ غیرازکمک‌های نظامی، کمک‌های حقوقی، دیپلماتیک، مالی، رسانه‌ای و تبلیغی هم می‌تواند درکاهش آلام مردم فلسطین وحتی وادار‌کردن دیگر دولت‌ها برای اقدام علیه جنایات رژیم صهیونیستی، موثر باشد.
