در بروز پرخاشگری درنوجوانان می‌توان به عواملی چون: عدم پذیرش توسط گروه همسالان، عزت نفس پایین، فشارهای روحی و عاطفی، آزار جسمی یا جنسی، اختلال دو‌قطبی، افسردگی، اسکیزوفرنی و اختلال هراس، آسیب مغزی، صرع و عقب‌ماندگی ذهنی، اختلال یادگیری، اعتیاد، تغییرات هورمونی و حساسیت غذایی اشاره کرد. پرخاشگری در نوجوانان پیامدهای جسمی و روانی در پی خواهد داشت که باعث احساس گناه، حس طرد‌شدگی، خیال‌پردازی‌های غلط و غیرواقعی نوجوان می‌شود. پرخاشگری نوجوان در گذر زمان منجر به مشکلات تعاملی میان والدین و همسالان می‌‌شود. این موضوع در ادامه سبب بروز گوشه‌گیری و انزوا در محیط خانواده، اجتماع و در جمع همسالان می‌گردد.پرخاشگری دائمی سبب آسیب به بافت‌های مغزی وعصبی می‌شود و ضعف اعصاب و بیماری‌های بسیار دیگری همچون اختلال معده و روده، تیک عصبی و... را درپی خواهد داشت. ایجاد یک جلسه کوچک خانوادگی و صحبت کردن پیرامون موضوع پرخاشگری و تنظیم کردن قراردادهای واضح و روشن بین والدین و نوجوانان در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه بسیار مؤثر است. برای رفتارهای مختلفی که از سوی نوجوان بروز پیدا می‌کند پاداش یا تنبیه مشخصی تعیین کنید. همواره به این نکته توجه کنید که پاسخ دادن به نوجوان با پرخاشگری و درخواست از او برای عدم بروز خشم و پرخاشگری، دقیقا نتیجه عکس دارد و در این صورت نوجوان به‌هیچ عنوان به حرف‌های شما توجه نخواهد کرد. سعی کنید آرام و با‌حوصله با موضوع برخورد کنید. قوی بودن بدون این‌که به خشم متوسل شوید تأثیری دوچندان خواهد داشت. به ویژگی‌های مثبت او توجه کرده و سعی کنید به حریم خصوصی نوجوان احترام بگذارید.

معصومه صبور | کارشناس مشاوره