آرام آرام بوی عید می‌آید. بوی شگفت‌انگیز بهار در کوچه و خیابان‌ها می‌پیچد؛ بهاری که سال‌گذشته متفاوت‌ترینش را تجربه کردیم و انگار امسال کمی به این شکل و شمایل خو گرفته‌ایم. به پشت‌سرمان که نگاه می‌کنیم از قوی‌بودن خودمان در این روزهای سخت به وجد می‌آییم. از این‌که چطور از تمام سختی‌های سال‌گذشته گذر کردیم و به سال جدید رسیده‌ایم؛ اتفاقی که مشخص است به تنهایی رخ نداده و از یک همت دسته‌جمعی برمی‌آید.
در تمام این یک‌سالی که گذشت و شب و روزهایی که با کرونا گره خورده‌بود، یک چیزی بیشتر از همیشه به چشم می‌آید و آن هم این است که با قطعیت بیشتری می‌توان از نیکوکاری مردم ایران نسبت به همدیگر در این روزهای سخت گفت و نوشت؛ از این‌که چطور به میدان آمدند و در این یک سال چه کارها که نکردند.
در شرایطی که معیشت و حیات در مقابل هم قرار گرفتند، موسسات نیکوکاری و سازمان‌های مردم‌نهاد، بیشتر از همیشه خودی نشان دادند و در زمینه حل مسائل‌اجتماعی، ‌اقتصادی و بحران‌های‌مقطعی پای کار آمدند. بحرانی که قرار بود مقطعی باشد اما بیشتر از حد تصورمان ادامه‌دار شد؛ موضوعی که البته از کیفیت روند کاری این داوطلبان کم نکرد.
آنقدر که برگ درخشان این روزها، دیده‌شدن فرهنگ‌نیکوکاری در جامعه بود.
در واقع استقبال جامعه از پویش‌های متعددی که در این زمینه شکل گرفت، نشانی از بالابودن فرهنگ نیکوکاری داشت و البته همچنان هم دارد.
 از همان هفته‌های پایانی اسفند سال‌گذشته که خریدهای عیدانه یکی یکی بسته‌شدند و به دست مردم نیازمند رسیدند تا همین امروز که دوباره ماجرا تکرار شده‌است، حتی یک روز هم روند این نیکوکاری‌ها متوقف نشد.
از ماه رمضان و پخش وعده‌های افطاری و سحری، تا تامین تلفن‌های هوشمند و تبلت برای ماه بازگشایی مدارس که مبادا دانش‌آموزی باشد که به خاطر
در اختیار نداشتن این ابزارها، از تحصیل جا بماند.
برگزاری سنت توزیع غذای گرم در مناطق محروم و رسیدگی به امور بهداشتی دارویی مردم از جمله نیکوکاری‌هایی بود که در تمام طول سال جریان داشت؛ و حالا دوباره همه‌چیز تکرار شده‌است و تلاقی کرونا و بهار، صحنه‌های جذاب دیگری از انسانیت را به نمایش گذاشته‌است.
اصلا چه کسی است نداند کرونا هم مانند هر بحران دیگری شروع و پایانی دارد؟ حالا نو شدن سال، نوید این را می‌دهد که سال‌ها قدیمی می‌شوند و جای خودشان را به سال‌های جدید می‌دهند، بحران‌ها می‌آیند و می‌روند و تنها چیزی که در این میان می‌ماند، همان احسان و نیکوکاری است که عنوان یک روز در سال به آن اختصاص داده‌شده‌است.