حرکت اجرام منظومه شمسی عمدتا تحت‌سیطره جاذبه گرانشی ستاره مرکزی‌اش، یعنی خورشید است. این سامانه سیاره‌ای
اجزای مختلفی دارد ازجمله سیارک‌ها و دنباله‌دارها. بخشی از این سیارک‌ها در مدارهایی بین دو سیاره مریخ و مشتری به دور خورشید در گردشند. تعداد بسیار پرشماری از آنها نیز ورای مدار سیاره نپتون قرار دارند؛ حتی به نظر می‌رسد کل منظومه‌شمسی در احاطه مجموعه‌ای از همین سیارک‌ها و سنگ‌های سرگردان باشد که آن را «ابر اورت» می‌نامند. گرچه هنوز ناشناخته‌های بسیاری درباره منظومه شمسی وجود دارد، ورای مدار سیاره نپتون از جاهای دیگر ناشناخته‌تر است زیرا بسیار دورند. از این روست که اخترشناسان به کمک ابزارآلات مختلف نجومی فراتر از مدار سیاره نپتون را در جست‌وجوی اجرام ناشناخته به دقت زیرنظر دارند.
حدود سه‌سال پیش اخترشناسان در فاصله 140واحد نجومی، جرمی را شناسایی کردند که اندازه‌اش حدود 400کیلومتر است. در حال حاضر، این دورترین جرم سماوی کشف‌شده در منظومه شمسی است؛ البته مدار این جرم سماوی موسوم به farfarout (یا2018AG37) یک بیضی کشیده است. فاصله زمین تا خورشید که تقریبا برابر است با 150میلیون کیلومتر معادل یک واحد نجومی تعریف می‌شود و میانگین فاصله پلوتو تا خورشید حدود 39واحد نجومی است. به نظر می‌رسد هزار سال طول می‌کشد تا 2018AG37به دور خورشید یک دور بزند؛ البته در منظومه‌شمسی اجرامی دیگر هم کشف شدند که مدارشان تا بیش از این فاصله هم امتداد می‌یابند ولی در وضعیت فعلی مداری آنها به نظر می‌رسد
 2018AG37دورترین جرم منظومه شمسی باشد.
اما خاستگاه این جرم سماوی چیست و چرا دارای چنین مدار کشیده‌ای است؟
ظاهرا حرکت مداری آن مثل بسیاری از اجرام ورای مدار نپتون متأثر از جاذبه گرانشی این سیاره است. در واقع در گذشته‌ای دور احتمالا نیروی گرانش سیاره نپتون توانسته 2018AG37را به مدار فعلی‌اش پرتاب کند؛ البته اخترشناسان درباره وجودِ یک سیاره کشف‌نشده در آن سوی مدار سیاره نپتون نیز می‌اندیشند. سیاره‌ای احتمالا پرجرم که گرانش آن بر حرکت سیارک‌ها و اجرام سماوی ورای مدار سیاره نپتون تأثیر دارد. چنین سیاره‌ای هنوز کشف نشده و این فقط یک نظریه است اما اگر چنین سیاره‌ای وجود داشته باشد قطعا بر مدار اجرامی مثل
2018AG37 تأثیر خواهد داشت و با مطالعه چنین تأثیراتی می‌توان حضور سیاره نهم را تأیید کرد؛ البته تاکنون این تلاش‌ها ناکام مانده‌اند. به طور حتم اجرامی دورتر از 2018AG37نیز وجود دارند که هنوز کشف نشده‌اند. در ابر اورت که کل منظومه‌شمسی را دربرگرفته است تخمین زده می‌شود دست‌کم میلیاردها سنگ آسمانی وجود دارد؛ اجرامی که هرچند در میدان گرانشی خورشید گرفتارند، فاصله و ابعاد مدارهایشان بسیار بزرگ‌تر از آن است که بتوان با امکانات رصدی فعلی مورد بررسی دقیق قرار گیرند. ابر اورت از فاصله 5000واحد نجومی آغاز می‌شود ولی چگونه می‌توان مدار اجرامی از مرتبه چند صد کیلومتر را از فاصله بیش از 5000واحد نجومی به دقت تعیین کرد؟ هر چند این کار فعلا شدنی نیست، اخترشناسان همچنان به جست‌وجوی اجرام فرانپتونی ادامه می‌دهند.