بی‌انصاف نباشیم
علی نعمت یك‌بار در سال همراه با بچه‌ها و چند بار به تنهایی به مناطق محروم سفر می‌كند. برای همین موج‌هایی كه در شبكه‌های اجتماعی راه می‌افتد و نشان می‌دهد كه كاری در مناطق زلزله‌زده و سیل‌زده و محروم انجام نمی‌شود را قبول ندارد: بیرون گود نشستن و نظر دادن، بدترین كاری است كه هركسی می‌تواند بكند. كسانی كه رفته و مناطق محروم، سیل‌زده و زلزله‌زده را دیده‌اند، می‌دانند كه واقعا كار در حال انجام شدن است، ولی خب سرعت كندی دارد؛ همه هم دلیل موجهی به اسم بی‌پولی دارند. وگرنه من كه هر سال به مناطق محروم می‌روم، تفاوت یك روستا را از سه سال گذشته تا امسال كاملا می‌فهمم و متوجه می‌شوم. همین منطقه‌ای كه امسال می‌خواهیم برویم را ده سال پیش دیده‌ام، امسال كه برای هماهنگی‌های قبل از سفر رفتم، كاملا متوجه شدم كه اینجا چقدر همه‌چیز عوض شده است. الان دیگر حالت روستا ندارد و شكل شهری به خودش گرفته، سالن ورزشی دارد، مركز خرید ساخته‌اند، سه اقامتگاه بومگردی دارد، خیابان‌های تابلو خورده و نامگذاری شده، جدول‌بندی شده، اینترنتش LTE است و خیلی با آن چیزی كه من فكر می‌كردم فرق دارد. البته كه من می‌دانم هر چیزی استثنا دارد و هنوز مناطق بسیار محروم وجود دارد، اما نمی‌شود یك نظر كلی درباره همه آنها داد. مثلا روستاهایی بین شیروان و بجنورد بودند كه گاز نداشتند و گرمایش اهالی آنجا هیزم بوده، اما حالا به ما گفته‌اند كه برایشان گاز بیاورید چون اینجا گازكشی شده، اما خب متاسفانه این دیده نمی‌شود. كلا یك كار نكرده را در برابر 20 تا كار كرده بزرگ کرده و شلوغش می‌كنیم.