نقد یك منتقد از مدیریت تئاتر
علیرضا نراقی در نشست تخصصی «بررسی وضعیت امروز نقد تئاتر در ایران» گفته است: زمانی كه پرسش درمورد نحوه اداره شدن تئاتر و خصوصی یا دولتی شدن آن مطرح شد، یك موضوع انحرافی برای تئاتر ایران به‌وجود آمد كه باعث تغییر مسیر این هنر شد. طرح خصوصی یا دولتی بودن تئاتر در دهه ۸۰، آن را وارد بیراهه كرد. درواقع تئاتر كه باید به یك نهاد، تبدیل و توسعه پیدا می‌كرد، مسأله‌اش «چه كسی اداره كردن آن» شد. مدیرانی در این برهه روی كار آمدند كه كار آنها صرفا برداشتن مسؤولیت از روی شانه‌های دولت بود كه تئاتر ایران را از یك تئاتر دولتی نیمه‌جان به یك تئاتر رها و بی‌مسؤولیت تبدیل كرد.» او در ادامه می‌گوید: « فضایی ایجاد شد كه نمی‌توان نام آن را «خصوصی» گذاشت و صرفا منجربه افزایش تنش‌ها و دغدغه‌های فكری و اجرایی كارگردانان شد؛ از پیداكردن سالن تا تدارك تماشاچیان آن و نحوه تأمین هزینه‌های سالن و... در چنین فضایی مسأله‌ای كه در تئاتر ایران عمده شد و آن را اداره كرد، پدیده‌ای به نام «روابط‌عمومی» بود كه بسیاری از منتقدان به این حوزه رفتند.»