آبان 1398 بود. دقیقا یک سال پیش. ایران در بازی‌های مقدماتی جام جهانی 2022 در مقابل عراق و بحرین دو شکست را متحمل شده بود. حال و هوای اردوی تیم ملی فوتبال اصلا خوش نبود. منتقدین کار خودشان را خوب بلد بودند و داشتند از ویلموتس که مربی تیم بود تا کادر و بازیکنان و زمین چمن و تیر دروازه حریف را زیر سؤال می‌بردند. اما هنوز امیدی وجود داشت. نه، اشتباه نکنید؛ منظورم باقی بازی‌های کشورمان نبود. بلکه ما مثل چندین بار دیگر در تاریخ بازی‌های تیم ملی، چشم امیدمان به بازی‌های دیگر تیم‌ها بود. و حالا هم امیدمان به بازی همین دو تیم عراق و بحرین.
دیدار بحرین و عراق که در شهر امان اردن برگزار شد، یک بازی فیزیکی و درگیرانه بود که تا دقایق پایانی مسابقه شاهد برخوردهای زیادی در آن بودیم و در نهایت هم گلی در پی نداشت. وقتی داور سوت پایان را زد هیچ‌کدام از تیم‌های حاضر در زمین خوشحالی نکردند. شادی نصیب تیم ما شده بود!
بیایید کلاهمان را قاضی کنیم. بد نیست برای موفقیت چشمت به شکست دیگران باشد؟ بد نیست به نیرو و توان خودت
 اتکا نکنی و به جای این که روی خودت حساب کنی، امیدت به دیگران باشد؟ حرف‌مان این نیست که در هیچ‌کاری از دیگران کمک نگیریم و با کسی مشورت نکنیم؛ ولی سؤال این است که اساسا چقدر «خود» مان را قبول داریم؟ چقدر به «من» تکیه‌می‌کنیم؟ و برای این‌که تکیه‌گاه خوبی برای خودمان باشیم چقدر این «خود» را تقویت می‌کنیم؟