جشنواره تلویزیونی جام‌جم فرصت مناسبی برای معرفی بهترین استعدادها در حوزه‌های مختلف است. آن چیزی كه در مورد جشنواره امسال بسیار اهمیت داشت، وجود بخش مردمی و داوران در كنار هم بود. همچون جشنواره سینمایی فجر، بعضی كاندیداها از طرف مردم مورد قضاوت قرار گرفتند و برخی دیگر از سمت داوران برگزیده شدند؛ اما نكته‌ای كه به نظر رسید به بهبود عملكرد جشنواره در دوره‌های بعد كمك خواهد كرد،‌ جدا شدن حوزه‌های تخصصی اجرا از همدیگر است. بهتر است اجرای حوزه‌هایی چون ورزش، مسابقات، طنز، مذهبی، اجتماعی و... از یكدیگر تفكیك و برای هر كدام چند نامزد معرفی شود تا دامنه انتخاب‌ها گسترده‌تر از این باشد.
در مجموع این شوقی كه هر ساله جشنواره در رسانه و میان مردم برای گزینش بهترین‌ها ایجاد می‌كند قابل تحسین است و باعث پویایی،‌ امید و تحول در جامعه می‌شود. همچنین سبب توجه و ارتباط مضاعف مخاطب با رسانه ملی می‌گردد. این تعامل میان بخش‌های مختلف رسانه و میان آن با مردم، كیفیت و كمیت كار را بالا می‌برد. برگزیدگان جشنواره پس از آن برای ارتقای خود تلاش و دیگران كه جز تقدیر‌شدگان نبودند برای بهتر شدن در كار خود واكاوی می‌كنند.
در این میان ولی موضوع مهمی در مورد اجرای بانوان وجود دارد كه مورد غفلت قرار گرفته است. اگر دقت كنید می‌بینید اجراهای جدی، جاندار و چالشی را كمتر بر عهده خانم‌ها می‌گذارند. می‌شود گفت تقریبا اصلا گفت‌وگوهای چالشی درباره آسیب‌های اجتماعی، ادیان،‌ مسائل اقتصادی، سیاسی و... را به بانوان واگذار نمی‌كنند. در حالی كه به نظرم نمونه‌های موفقی در این زمینه داشته‌ایم. مصاحبه خانم المیرا شریفی‌مقدم با رئیس‌جمهور یك سر و گردن بالاتر از دیگران بود و این نشان‌دهنده توانایی بانوان  در این عرصه است. به دور از دیدگاه‌های و با قضاوت حرفه‌ای باید گفت ایشان با دانش كافی و تسلط بر فنون اجرا در لحظه لحظه گفت‌وگو، پویا و هوشیار حضور داشتند.
باید گفت برنامه‌هایی در مورد خانه‌داری كه بانوان اجرا می‌كنند بد نیست، اما چرا در سایر حوزه‌ها به خانم‌ها اعتماد نمی‌شود؟ گویی ترسی برای سپردن این امر به زنان وجود دارد. مجریگری بانوان اغلب به اجراهای فانتزی محدود شده است؛ در حالی كه توانایی مجریان زن رسانه ملی بسیار بیشتر از این است.