عجیب‌ترین ماشین‌های مسابقه‌ای جهان
به‌طور پیش‌فرض ماشین‌های مسابقه‌ای با هدف دستیابی به آخرین حد و مرزهای كارایی و سرعت ساخته می‌شوند. به‌همین علت تولیدكنندگان این نوع خودروها به‌جای این‌كه یك ماشین پیشرفته و به‌روز را از صفر طراحی و تولید كنند، اغلب مدل‌های تولید شده معمولی را برای مسابقه تغییر می‌دهند. به‌عنوان مثال بدنه ماشین را ارتقا می‌دهند و به آن بادشكن (spoilers)، مبادله‌كننده هوا (air dampers) و چیزهای دیگر اضافه می‌كنند. بیشتر این خودروها سطح ارتفاع پایینی دارند و باله بادشكن بسیار بزرگی روی صندوق عقب آنها قرار دارد. امروزه شما می‌توانید یك خودروی تولید شده را از كارخانه بخرید، با آن به پیست مسابقه بروید و حتی برنده مسابقه شوید! می‌توان گفت علاوه بر افزایش كارایی و قابلیت‌های این گونه ماشین‌ها، زیبایی بصری آنها نیز روزبه‌روز بالا رفته است و امروزه ما با خودروهای مسابقه‌ای بسیار هیجان‌انگیزی روبه‌رو هستیم. درواقع بعضی از تولیدكنندگان كم‌كم به فكر افزایش خطوط تولید خود افتاده‌اند تا بتوانند آن خودروهای قدیمی و معمولی را به مدل‌هایی بسیار جذاب‌تر تبدیل كنند. اما در این میان برخی از مهندسان و طراحان، خودروهایی ارائه کرده‌اند كه ظاهر عجیب و غریبی دارند! تقریبا در هر سری از خانواده خودروهای مسابقه‌ای كه از جانب یك خودروساز تولید می‌شوند، حداقل یك ماشین وجود دارد كه با بقیه متفاوت است. خودرویی كه نه‌تنها ظاهری خنده‌دار و عجیب دارد، بلكه گاهی به معنای واقعی كلمه «زشت» است! دلیلش این است كه یا برای ایجاد قابلیت‌های آیرودینامیكی (Aerodynamic) بهتر، آخرین علوم و فناوری در این حوزه روی بدنه این خودروها به‌كار گرفته شده و در مقابل از وضعیت ظاهری آنها چشم‌پوشی شده است یا در برخی موارد این خودروها از ابتدا به‌همین صورت طراحی شده‌اند! در دنیای متنوع خودروهای اسپرت با هم نگاهی خواهیم انداخت به عجیب‌ترین و غیرعادی‌ترین خودروهای مسابقه‌ای.منبع: Motor Junkie
ناردی 750 بیسیلورو
(Nardi 750 Bisiluro)
در اوایل دهه 1330 قوانین مسابقات اتومبیلرانی به مراتب ساده‌تر از قوانین امروزی بود. بسیاری از خودروسازان در این دوران طرح‌های خلاقانه‌ای برای ساخت سریع‌ترین ماشین در پیست مسابقات ارائه می‌كردند. اما ناردی 750 بیسیلورو شاید به جرأت یكی از مضحك‌ترین ماشین‌هایی است كه در سال 1334 وارد مسابقات 24 ساعته لِمنز شد. ایده اصلی در طراحی بیسیلورو این بود كه موتور و باك در یك سمت خودرو و راننده در طرف دیگر آن قرار گیرند تا تعادل خودرو به خوبی حفظ شود! اما نتیجه این خلاقیت، ماشین روباز بسیار عجیب و غریبی شبیه دو اَژدر (نوعی سلاح انفجاری پرتابی كه از دریا و در درون آب پرتاب می‌شود) شد كه در كنار هم جوش داده‌اند. گرچه این خودرو ظاهر تیزرو و قدرت موتور مناسبی داشت، اما كنترل آن برای راننده بسیار دشوار بود و به‌همین دلیل نتوانست در بازار موفق باشد.
زیردریایی طلایی
(Golden Submarine)
زمانی كه این خودرو برای اولین بار در سال 1296 وارد پیست اتومبیلرانی شد بیشتر شبیه یك اثر هنری بود تا یك ماشین مسابقه‌ای! این خودرو ساخته چهره‌های مشهور صحنه مسابقات اتومبیلرانی آن زمان یعنی اوایل قرن بیستم میلادی بود. ایده طراحی این خودرو، تولید ماشین مسابقه‌ای بسیار سریع با آیرودینامیك مناسب بود كه در زمان تصادفات نیز بتواند از راننده به خوبی محافظت كند. اما در آن سال‌ها هیچ یك از خودروهای تولیدی سرپوشیده نبودند. به همین علت طراحی این خودرو اندكی پیچیده و پیشرفته محسوب می‌شد. به خاطر شكل ظاهری و رنگ طلایی این خودرو، به زیردریایی طلایی معروف شد. این خودرو به‌خاطر موتور 7/4 لیتری‌اش بر اساس استانداردهای زمان خودش بسیار سریع بود. این خودرو در مجموع در 54 مسابقه شركت كرد و برنده 20 مسابقه شد كه نتیجه بسیار قابل‌قبولی است.
ماشین توربو اِس‌تی‌پی پاكستون
(STP Paxton Turbocar)
زمانی كه این خودرو برای اولین‌بار سال 1346 در مسابقات سرعت شركت كرد، خیلی از عاشقان دنیای اتومبیلرانی را تحت تأثیر خود قرار داد. این خودرو از تمام خودروهایی كه تا آن روز در پیست‌های اتومبیلرانی دیده شده بودند، چه از لحاظ فناوری و چه از لحاظ طراحی ویژه‌ای كه داشت یك سر و گردن بالاتر بود. مهم‌ترین ویژگی این خودرو مسابقه‌ای، موتور توربینی‌اش بود كه در سمت چپ آن قرار گرفته بود. برای ایجاد تعادل وزنی، راننده در سمت راست خودرو قرار می‌گرفت. این توربوی پر قدرت عملكرد بالا و فرمان‌پذیری بسیار خوبی در مسابقه سرعت داشت و در بیشتر مسیر مسابقه سرعت پیشتاز بود. اما زمانی كه فقط سه دور تا پایان مسابقه باقی مانده بود، دیگر نتوانست با قدرت به مسیرش ادامه دهد و در جایگاه ششم قرار گرفت.
كادیلاك «هیولا»
(Cadillac Le Monstre)
در اوایل دهه 1310 شمسی/ 1930 میلادی كادیلاك با دو ماشین مسابقه‌ای جدید وارد رقابت‌های 24ساعته «لِمنز» (Le Mans) شد. یكی از آنها «شیطان» (به زبان فرانسوی: De Ville) نام داشت كه خودرویی كوپه و سراسر تقویت شده برای مسابقات بود، درحالی‌كه دیگری خودروی عجیب روبازی بود كه از ابتدا برای مسابقه طراحی شده بود. این ماشین به‌خاطر شكل ظاهری عجیب و غریبش به «هیولا» (به زبان فرانسوی: Le Monstre) معروف شده بود! با این‌كه بدنه «هیولا» سبك‌تر و آیرودینامیك‌تر از خودروهای معمولی كادیلاك بود، ولی در میدان مسابقه موفق ظاهر نشد!
هوانورد عقاب سفارشی (Eagle Aircraft Flyer Special)
این ماشین مسابقه‌ای جذاب، طراحی ویژه‌ای برای افزایش كارایی ساختار آیرودینامكش داشت. طراحی این خودرو به‌دست دین ویلسون، مهندس صنایع هوایی، انجام شد. هوانورد عقاب سفارشی اوایل دهه 1360 معرفی و با بهترین مواد اولیه ساخته شد. اما متأسفانه در اولین مسابقه خود نتوانست خود را اثبات كند. با وجود این در سال‌های پس از آن بسیاری از سازندگان خودروهای مسابقه‌ای از برخی ویژگی‌های این خودروی استثنایی در تولیدات خود بهره بردند.
رولزرویس كورنیش(Rolls Royce Coniche)
یكی از شركت‌های خودروسازی كه تا مدت‌ها وارد دنیای مسابقات سرعت نشده بود، خودروسازی رولزرویس بود. هدف اصلی این شركت خودروسازی تولید خودروهای بسیار لوكس برای گشتی راحت در خیابان‌ها بود، نه ساخت خودرویی پرسرعت و وحشی! اما سرانجام در یكی از روزهای مسابقه اتومبیلرانی مشهور پاریس ـ داكار، راننده‌ای فرانسوی سوار بر یك رولزرویس كورنیش كوپه سفارشی وارد مسابقه شد. اما این فقط ظاهر ماشین بود كه به نظر رولزرویس بود. در حقیقت برای تولید این ماشین از شاسی خاص، موتور 7/5 لیتری شورولت و سیستم انتقال قدرت تویوتا استفاده شده بود. اما همچنان جلوپنجره، بدنه خودرو و برخی قطعات داخلی تولید شركت رولزرویس بودند.
«قایق نمایشی» تامی آیوو
(Tommy Ivo Showboat)
زمانی كه اولین ماشین‌های مخصوص درَگ (drag) در پیست‌های ویژه این مسابقات شروع به رقابت كردند، مردم از دیدن خودروهایی با چرخ‌های عقب بزرگ، موتور نمایان و بدنه عجیب و غریب، بسیار متعجب شدند. اما یكی از غیرمعمولی‌ترین این خودروها «قایق نمایشی» بود كه در سال 1340 تامی آیوو (Tommy Ivo) بازیگر بنام سینما آن را ساخته بود! آیوو یك هوادار مسابقات درگ بود كه بارها با ماشین‌های ساخت خودش در این رقابت‌ها شركت كرد، اما قایق نمایشی چیز دیگری بود. این خودرو دارای موتور هشت سیلندر خورجینی (V8) ماشین «بیوك» (Buick) بود كه تقریبا 2000 اسب‌بخار توان داشت و در جلو نصب شده بود. در كمال تعجب سیلندرهای سمت چپ، از طریق یك شَفت جداگانه وظیفه نیروبخشی به چرخ سمت چپ عقب را برعهده داشتند و همین‌طور سیلندرهای راست، چرخ سمت راست عقب خودرو را به حركت درمی‌آوردند.
چاپارال 2جِی
(Chaparral 2J)
گروه مسابقه‌ای «چاپارال» (Chaparral Race Team) در دهه 1340 فعال بود. این گروه در سال‌های فعالیت خود ماشین‌های مسابقه‌ای بسیار پیشرفته با ظاهرهای عجیب تولید كرد. اما در میان آنها 2جِی از همه عجیب و غریب‌تر بود. در طراحی این خودرو از دو فن در جلوی خودرو و نوار لاستیكی در دور تا دور آن استفاده شده بود. انرژی مضاعف این ماشین از یك موتور دوزمانه اضافه تأمین می‌شد. هدف از استفاده از فن در طراحی این خودرو این بود كه هوای زیر ماشین را مكش كند تا با خلأ ایجادشده نوار لاستیكی دور ماشین به زمین بچسبد تا خودرو براثر شتاب از زمین بلند نشود. شاید این احمقانه‌ترین راه‌حل برای پیشگیری از چپ‌كردن خودرو بود، اما جالب اینجاست كه این طراحی موفق شد. در سال‌های بعدی بیشتر ماشین‌های فرمول یک به همین ویژگی مجهز شدند. این موفقیت نشان‌دهنده دید باز و خلاقانه جیم هال، طراح این خودرو است.
دوسنبرگ ـ كومینس دیزلی سفارشی
(Duesenberg-Cummins Diesel Special)
گرچه آئودی با ماشین‌های دیزلی مسابقه‌ای خود چندین دوره برنده مسابقات 24 ساعته لمنز شده است، اما این شركت اولین تولیدكننده ماشین مسابقه‌ای دیزلی در تاریخ ماشین‌های اسپرت نیست. در سال 1310 كومینس دیزلی سفارشی اولین خودروی دیزلی بود كه وارد مسابقات شد و توانست توجه زیادی را به‌دلیل توانایی‌هایی كه داشت به خود جلب كند. این خودرو محصول مشتركی از شركت خودروسازی لوكس «دوسنبرگ» و شركت موتورسازی «كومینس»-متخصص ساخت موتورهایی با سوخت‌های روغنی-بود. این خودروی منحصر به فرد دارای موتور چهار‌سیلندر با حجم 600 سی‌سی بود كه توانایی تولید 86 اسب‌بخار انرژی داشت. اگرچه این میزان انرژی اصلا قابل توجه نبود، اما این خودرو با اتكا به گشتاور بسیار زیاد موتور خود می‌توانست به بالاترین سرعت‌ها دست پیدا كند و همچنین حدود 800 كیلومتر را بدون نیاز به سوخت‌گیری طی كند!
ولوو 850 واگن
(Volvo 850 Wagon)
همان‌گونه كه می‌دانید خودروهای مسابقه‌ای حرفه‌ای خودروهای كوپه (دو در سقف‌دار)، رودستر (خودرویی دودر كه سقف و پنجره اطراف ندارد) و گاهی اوقات سدان‌ها (سواری صندوقدار) هستند. اما هیچ یك از ما ذهنیتی از یك واگن استیشن در مسابقات نداریم. اما نظر صاحبان شركت ولوو در زمان طراحی این خودرو كمی با ما متفاوت بوده است.
ولوو 850 واگن برای اولین‌بار در سال 1372 برای شركت در مسابقات بی‌تی‌سی‌سی (BTCC) انگلیس وارد بازار شد. پیش از این در این مسابقات اتومبیلرانی فقط خودروهای سدان شركت می‌كردند. اما زمانی كه ولوو 850 واگن در این مسابقه شركت كرد، مشخص شد به‌دلیل ساختاری كه دارد ویژگی‌های آیرودینامیكی قابل‌قبولی در مقایسه با خودروهای سدان ندارد. در این زمان بود كه صاحبان ولوو به فكر استفاده از این خودرو در مسابقه‌های سرعت افتادند.
(Nardi 750 Bisiluro)
در اوایل دهه 1330 قوانین مسابقات اتومبیلرانی به مراتب ساده‌تر از قوانین امروزی بود. بسیاری از خودروسازان در این دوران طرح‌های خلاقانه‌ای برای ساخت سریع‌ترین ماشین در پیست مسابقات ارائه می‌كردند. اما ناردی 750 بیسیلورو شاید به جرأت یكی از مضحك‌ترین ماشین‌هایی است كه در سال 1334 وارد مسابقات 24 ساعته لِمنز شد. ایده اصلی در طراحی بیسیلورو این بود كه موتور و باك در یك سمت خودرو و راننده در طرف دیگر آن قرار گیرند تا تعادل خودرو به خوبی حفظ شود! اما نتیجه این خلاقیت، ماشین روباز بسیار عجیب و غریبی شبیه دو اَژدر (نوعی سلاح انفجاری پرتابی كه از دریا و در درون آب پرتاب می‌شود) شد كه در كنار هم جوش داده‌اند. گرچه این خودرو ظاهر تیزرو و قدرت موتور مناسبی داشت، اما كنترل آن برای راننده بسیار دشوار بود و به‌همین دلیل نتوانست در بازار موفق باشد.
زیردریایی طلایی
(Golden Submarine)
زمانی كه این خودرو برای اولین بار در سال 1296 وارد پیست اتومبیلرانی شد بیشتر شبیه یك اثر هنری بود تا یك ماشین مسابقه‌ای! این خودرو ساخته چهره‌های مشهور صحنه مسابقات اتومبیلرانی آن زمان یعنی اوایل قرن بیستم میلادی بود. ایده طراحی این خودرو، تولید ماشین مسابقه‌ای بسیار سریع با آیرودینامیك مناسب بود كه در زمان تصادفات نیز بتواند از راننده به خوبی محافظت كند. اما در آن سال‌ها هیچ یك از خودروهای تولیدی سرپوشیده نبودند. به همین علت طراحی این خودرو اندكی پیچیده و پیشرفته محسوب می‌شد. به خاطر شكل ظاهری و رنگ طلایی این خودرو، به زیردریایی طلایی معروف شد. این خودرو به‌خاطر موتور 7/4 لیتری‌اش بر اساس استانداردهای زمان خودش بسیار سریع بود. این خودرو در مجموع در 54 مسابقه شركت كرد و برنده 20 مسابقه شد كه نتیجه بسیار قابل‌قبولی است.
ماشین توربو اِس‌تی‌پی پاكستون
(STP Paxton Turbocar)
زمانی كه این خودرو برای اولین‌بار سال 1346 در مسابقات سرعت شركت كرد، خیلی از عاشقان دنیای اتومبیلرانی را تحت تأثیر خود قرار داد. این خودرو از تمام خودروهایی كه تا آن روز در پیست‌های اتومبیلرانی دیده شده بودند، چه از لحاظ فناوری و چه از لحاظ طراحی ویژه‌ای كه داشت یك سر و گردن بالاتر بود. مهم‌ترین ویژگی این خودرو مسابقه‌ای، موتور توربینی‌اش بود كه در سمت چپ آن قرار گرفته بود. برای ایجاد تعادل وزنی، راننده در سمت راست خودرو قرار می‌گرفت. این توربوی پر قدرت عملكرد بالا و فرمان‌پذیری بسیار خوبی در مسابقه سرعت داشت و در بیشتر مسیر مسابقه سرعت پیشتاز بود. اما زمانی كه فقط سه دور تا پایان مسابقه باقی مانده بود، دیگر نتوانست با قدرت به مسیرش ادامه دهد و در جایگاه ششم قرار گرفت.
كادیلاك «هیولا»
(Cadillac Le Monstre)
در اوایل دهه 1310 شمسی/ 1930 میلادی كادیلاك با دو ماشین مسابقه‌ای جدید وارد رقابت‌های 24ساعته «لِمنز» (Le Mans) شد. یكی از آنها «شیطان» (به زبان فرانسوی: De Ville) نام داشت كه خودرویی كوپه و سراسر تقویت شده برای مسابقات بود، درحالی‌كه دیگری خودروی عجیب روبازی بود كه از ابتدا برای مسابقه طراحی شده بود. این ماشین به‌خاطر شكل ظاهری عجیب و غریبش به «هیولا» (به زبان فرانسوی: Le Monstre) معروف شده بود! با این‌كه بدنه «هیولا» سبك‌تر و آیرودینامیك‌تر از خودروهای معمولی كادیلاك بود، ولی در میدان مسابقه موفق ظاهر نشد!
هوانورد عقاب سفارشی (Eagle Aircraft Flyer Special)
این ماشین مسابقه‌ای جذاب، طراحی ویژه‌ای برای افزایش كارایی ساختار آیرودینامكش داشت. طراحی این خودرو به‌دست دین ویلسون، مهندس صنایع هوایی، انجام شد. هوانورد عقاب سفارشی اوایل دهه 1360 معرفی و با بهترین مواد اولیه ساخته شد. اما متأسفانه در اولین مسابقه خود نتوانست خود را اثبات كند. با وجود این در سال‌های پس از آن بسیاری از سازندگان خودروهای مسابقه‌ای از برخی ویژگی‌های این خودروی استثنایی در تولیدات خود بهره بردند.
رولزرویس كورنیش(Rolls Royce Coniche)
یكی از شركت‌های خودروسازی كه تا مدت‌ها وارد دنیای مسابقات سرعت نشده بود، خودروسازی رولزرویس بود. هدف اصلی این شركت خودروسازی تولید خودروهای بسیار لوكس برای گشتی راحت در خیابان‌ها بود، نه ساخت خودرویی پرسرعت و وحشی! اما سرانجام در یكی از روزهای مسابقه اتومبیلرانی مشهور پاریس ـ داكار، راننده‌ای فرانسوی سوار بر یك رولزرویس كورنیش كوپه سفارشی وارد مسابقه شد. اما این فقط ظاهر ماشین بود كه به نظر رولزرویس بود. در حقیقت برای تولید این ماشین از شاسی خاص، موتور 7/5 لیتری شورولت و سیستم انتقال قدرت تویوتا استفاده شده بود. اما همچنان جلوپنجره، بدنه خودرو و برخی قطعات داخلی تولید شركت رولزرویس بودند.
«قایق نمایشی» تامی آیوو
(Tommy Ivo Showboat)
زمانی كه اولین ماشین‌های مخصوص درَگ (drag) در پیست‌های ویژه این مسابقات شروع به رقابت كردند، مردم از دیدن خودروهایی با چرخ‌های عقب بزرگ، موتور نمایان و بدنه عجیب و غریب، بسیار متعجب شدند. اما یكی از غیرمعمولی‌ترین این خودروها «قایق نمایشی» بود كه در سال 1340 تامی آیوو (Tommy Ivo) بازیگر بنام سینما آن را ساخته بود! آیوو یك هوادار مسابقات درگ بود كه بارها با ماشین‌های ساخت خودش در این رقابت‌ها شركت كرد، اما قایق نمایشی چیز دیگری بود. این خودرو دارای موتور هشت سیلندر خورجینی (V8) ماشین «بیوك» (Buick) بود كه تقریبا 2000 اسب‌بخار توان داشت و در جلو نصب شده بود. در كمال تعجب سیلندرهای سمت چپ، از طریق یك شَفت جداگانه وظیفه نیروبخشی به چرخ سمت چپ عقب را برعهده داشتند و همین‌طور سیلندرهای راست، چرخ سمت راست عقب خودرو را به حركت درمی‌آوردند.
چاپارال 2جِی
(Chaparral 2J)
گروه مسابقه‌ای «چاپارال» (Chaparral Race Team) در دهه 1340 فعال بود. این گروه در سال‌های فعالیت خود ماشین‌های مسابقه‌ای بسیار پیشرفته با ظاهرهای عجیب تولید كرد. اما در میان آنها 2جِی از همه عجیب و غریب‌تر بود. در طراحی این خودرو از دو فن در جلوی خودرو و نوار لاستیكی در دور تا دور آن استفاده شده بود. انرژی مضاعف این ماشین از یك موتور دوزمانه اضافه تأمین می‌شد. هدف از استفاده از فن در طراحی این خودرو این بود كه هوای زیر ماشین را مكش كند تا با خلأ ایجادشده نوار لاستیكی دور ماشین به زمین بچسبد تا خودرو براثر شتاب از زمین بلند نشود. شاید این احمقانه‌ترین راه‌حل برای پیشگیری از چپ‌كردن خودرو بود، اما جالب اینجاست كه این طراحی موفق شد. در سال‌های بعدی بیشتر ماشین‌های فرمول یک به همین ویژگی مجهز شدند. این موفقیت نشان‌دهنده دید باز و خلاقانه جیم هال، طراح این خودرو است.
دوسنبرگ ـ كومینس دیزلی سفارشی
(Duesenberg-Cummins Diesel Special)
گرچه آئودی با ماشین‌های دیزلی مسابقه‌ای خود چندین دوره برنده مسابقات 24 ساعته لمنز شده است، اما این شركت اولین تولیدكننده ماشین مسابقه‌ای دیزلی در تاریخ ماشین‌های اسپرت نیست. در سال 1310 كومینس دیزلی سفارشی اولین خودروی دیزلی بود كه وارد مسابقات شد و توانست توجه زیادی را به‌دلیل توانایی‌هایی كه داشت به خود جلب كند. این خودرو محصول مشتركی از شركت خودروسازی لوكس «دوسنبرگ» و شركت موتورسازی «كومینس»-متخصص ساخت موتورهایی با سوخت‌های روغنی-بود. این خودروی منحصر به فرد دارای موتور چهار‌سیلندر با حجم 600 سی‌سی بود كه توانایی تولید 86 اسب‌بخار انرژی داشت. اگرچه این میزان انرژی اصلا قابل توجه نبود، اما این خودرو با اتكا به گشتاور بسیار زیاد موتور خود می‌توانست به بالاترین سرعت‌ها دست پیدا كند و همچنین حدود 800 كیلومتر را بدون نیاز به سوخت‌گیری طی كند!
ولوو 850 واگن
(Volvo 850 Wagon)
همان‌گونه كه می‌دانید خودروهای مسابقه‌ای حرفه‌ای خودروهای كوپه (دو در سقف‌دار)، رودستر (خودرویی دودر كه سقف و پنجره اطراف ندارد) و گاهی اوقات سدان‌ها (سواری صندوقدار) هستند. اما هیچ یك از ما ذهنیتی از یك واگن استیشن در مسابقات نداریم. اما نظر صاحبان شركت ولوو در زمان طراحی این خودرو كمی با ما متفاوت بوده است.
ولوو 850 واگن برای اولین‌بار در سال 1372 برای شركت در مسابقات بی‌تی‌سی‌سی (BTCC) انگلیس وارد بازار شد. پیش از این در این مسابقات اتومبیلرانی فقط خودروهای سدان شركت می‌كردند. اما زمانی كه ولوو 850 واگن در این مسابقه شركت كرد، مشخص شد به‌دلیل ساختاری كه دارد ویژگی‌های آیرودینامیكی قابل‌قبولی در مقایسه با خودروهای سدان ندارد. در این زمان بود كه صاحبان ولوو به فكر استفاده از این خودرو در مسابقه‌های سرعت افتادند.
