شما معمولا در نقش‌های تکراری بازی نمی‌کنید. از تازه‌ترین سریال‌تان «جشن‌سربرون» بگویید.
این سریال یكی از كم‌بودجه‌ترین كارهای تلویزیون است، ولی یكی از عمیق‌ترین فیلمنامه‌هایی است كه من دیده‌ام. سه آدم باسواد چهار سال روی موضوعی تحقیق كرده‌اند تا به صورت فیلمنامه درآمده و ساخته شود. سریال در مقطع انقلاب مشروطه می‌گذرد و در فضای شیراز و اطراف این شهر اتفاق می‌افتد.
 این‌كه با بودجه كم، سریالی تاریخی آن هم مرتبط با انقلاب مشروطه می‌سازند جالب توجه است.
همیشه این‌طور نیست كه بودجه زیاد عاملی باشد برای موفقیت تولید. تجربه همكاری در سریال جشن سربرون مشخص كرد با بودجه كم ولی مدیریت درست آن می‌توان سریال‌هایی ساخت كه حرفی برای گفتن داشته باشند. مردم، حرف تازه و در ساختار حرفه‌ای را می‌پسندند و زیاد از برنامه‌ها و نشست‌های تكراری با آدم‌ها و حرف‌های تكراری و مثلا پندآموز لذت نمی‌برند.
برایمان از فضای تولید جشن سربرون بیشتر بگویید.
در سریال جشن سربرون سعی شده به‌جای حرف زدن از طریق اكت كه نیاز اصلی تصویر است به داستان‌گویی پرداخته شود. این روند باید بیشتر در تلویزیون پی‌گرفته شود. متاسفانه عادت بدی داریم كه حتی وقتی یك فوتبال پخش می‌كنیم چند ساعت قبل و بعدش، حرف می‌زنیم كه خوب نیست.
به نظرتان این صحبت‌های فراوان از كجا نشأت گرفته؟
این از زندگی ما می‌آید كه بیش از آن كه به عملكرد توجه كنیم در بند حرف است، ولی حرف و حرف و حرف برای رادیو است و در تلویزیون نیاز داریم به اكت و كنش و واكنش‌های عمل‌گرایانه. تمام سریال‌های جذاب تلویزیون آنهایی هستند كه بر زبان بصری كه اكت است تمركز كرده‌اند، وگرنه رادیوی ما سال‌هاست به بهترین شكل نمایش رادیویی تولید می‌كند.
 این سنت تكراری توسل به حرف به جای عمل حتی برنامه‌هایی كه در فضای مجازی تولید می‌شوند را هم متاثر كرده است؟
متاسفانه همیشه عادت كرده‌ایم حرف بزنیم، ولی باید حرف را حذف و برنامه‌سازی کنیم. ما در قدیم برنامه‌سازهایی داشته‌ایم كه علاوه بر گفت‌وگو، با تولید محتواهای بصری مناسب، مخاطب جذب می‌كردند، ولی الان حتی وقتی فضای مجازی را كاوش می‌كنید با برنامه‌هایی پرحرف مواجه می‌شوید كه در آنها دو آدم لوس با ادابازی به دنبال خنده گرفتن از مخاطبند.
به غیر از مساله تاكید بر اكت به جای دیالوگ فكر می‌كنید برای ارتقای سریال‌هایمان چه باید بكنیم؟
باید برای تولید، زحمت كشید و متونی نگاشت كه از همان مقطع نگارش، لذتبخش باشد و وقتی در شوراهای تصویب، فیلمنامه‌ها را می‌خوانند باید بر وجه جذابیت و نوآوری تأكید كنند. سختگیری‌های غیراصولی هم به كار صدمه می‌زند و نباید اجازه داد سلیقه‌های نادرست متن‌های قوی را تعدیل كنند. تلویزیون در تمام ادوار اولین انتخاب مردم برای سرگرم‌سازی بوده و باید كاری كنیم كه به این انتخاب لطمه وارد نشود.
همین جایگاه مردمی هم هست كه كار تولیدكنندگان را روزبه‌روز سخت‌تر می‌كند. این طور نیست؟
درست است و به همین دلیل است كه تهیه‌كنندگان خیلی دلشان می‌خواهد در آمار رسمی رسانه ملی از میزان بالای مخاطبان سریال‌هایشان بگویند، ولی حواسشان نیست به این‌كه آن آمار كاملا كلی است و مثلا آمار پخش در اماكن عمومی مانند رستوران‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس و قطار را هم دربرمی‌گیرد. اینها جزو آمار بیننده‌ها نیستند و حتما تهیه‌كنندگان ما باید مراقب باشند در خیال خوش این آمارها نمانند.
تلویزیون در سال‌های اخیر تلاش زیادی كرده برای جذب چهره‌های موثر. این جذب چهره‌ها را چطور می‌بینید؟
یكی از بزرگ‌ترین مشكلات در این 40 سال این است كه خط‌كشی كرده‌ایم و مدام در همه كارها خودی و غیر خودی داشته‌ایم، ولی واقعا این خط‌كشی‌ها درست نیست و باید همه با هم باشند و به یكدیگر كمك كنند برای سرگرم كردن مخاطب. هیچ ایرادی ندارد كه چهره ورزشی یا سینمایی وارد تلویزیون شود، ولی باید مختصات تولید رعایت شود و این‌طور نباشد كه همه چیز فدای حضور آن چهره شود، بلكه همه باید فدای بالا رفتن كیفیت محصول شوند.
نگاهتان به حضور سرمایه‌گذاران و تجار در تولید سریال چیست؟
اگر همه چیز برمبنای قواعد شكل گیرد هیچ ایرادی وجود ندارد كه یك سرمایه دار بیاید و پولش را بگذارد برای تولید سریال. به هر حال، سریال سازی بودجه می‌خواهد و بودجه تولید هم محدودیت دارد. در ماه‌های اخیر خیلی درباره اختلاس‌ها و اختلاسگران شنیده‌ایم. نظرم این است این اختلاسگرها را كه می‌گیرند، در كنار محاكمه و باز پس دادن حق و حقوق ملت كاری كنند كه تمام اندوخته‌های شخصی‌شان را برای سریال سازی سرمایه‌گذاری كنند.
بعد از این همه سال کار، چه چشم‌اندازی از آینده این حرفه دارید؟
من خودم را یك همكار سالیان تلویزیون می‌دانم و اگر حرفی می‌زنم از سر درد است. ما مشكلات فرهنگی فراوانی داریم و اگر همین وضع ادامه داشته باشد مطمئنا در زمینه فرهنگی قافیه را می‌بازیم. پس دست به دست هم دهیم برای بهتر شدن. بهتر شدن، یكشبه رخ نمی‌دهد و باید صبور بود و خسته نشد و آن‌قدر تن به كار داد كه به چشم‌اندازهای روشن رسید.