طومار الکترونیکی علیه انتقال آب هلیل‌رود
محمد درویش رئیس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو
کشاورزان و مردم جنوب کرمان و نمایندگان آنها در مجلس تنها مخالفان اجرای طرح انتقال آب هلیل‌رود به شهر کرمان نیستند. این پروژه مخالفان سرسختی هم در میان فعالان محیط‌زیست دارد. مخالفانی که برای جلوگیری از اجرای طرح کارزاری راه انداخته و با تهیه یک طومار الکترونیکی در حال جمع‌آوری رای علیه انتقال آب هلیل‌رود هستند. شعار اصلی صفحه پویش آنها #نه_به_انتقال_آب_هلیل_رود است. آنها با همین شعار و نگارش یک نامه خطاب به رئیس قوه قضاییه، از این نهاد درخواست کرده‌اند به پروژه انتقال آب هلیل‌رود به کرمان ورود کرده و پیش از آن‌که خسارات جبران‌ناپذیری به بیت‌المال، محیط‌زیست و اقتصاد مردم وارد شود، روند اجرای آن را برای همیشه متوقف کند.
محمد درویش، رئیس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو به ما می‌گوید به دنبال جمع آرای مخالفان انتقال آب از طریق این طومار و ورود قوه قضاییه به ماجرا هستیم. چون آب هلیل‌رود در حالی قرار است به کرمان منتقل شود، که همین حالا هم در جنوب استان یعنی مناطق جیرفت (قطب کشاورزی استان) و جازموریان با کمبود منابع آبی مواجهیم. ازسرگیری دوباره طرح نگرانی‌های زیادی بین مردم جنوب استان و فعالان محیط‌زیست ایجاد و این پرسش را مطرح کرده که آیا هیچ راه دیگری برای آباد کردن شمال جز نابود کردن جنوب وجود ندارد؟ درویش اما خودش پاسخی برای پرسش مطرح‌شده دارد؛ پاسخی که آن را با استناد به آمارهای شرکت آب منطقه‌ای و آب‌وفاضلاب کرمان بیان می‌کند: طبق آمار ارائه‌شده، میزان پرت آب در شبکه شرب فرسوده کرمان گاه به 50درصد هم می‌رسد و به نظر می‌رسد با ترمیم این شبکه فرسوده و جلوگیری از هدررفت آب، بتوان آب شرب مورد نیاز مردم کرمان را تامین کرد. در شهر کرمان مدت‌هاست که بخش‌هایی از سازه‌های تاریخی و غیرتاریخی به‌خاطر خیز آب در حال تخریب است. نبود شبکه فاضلاب باعث پس‌زدن آب و نفوذ به لایه‌های سطحی زمین شده و چون نمی‌توانیم از این آب استفاده کنیم، به سازه‌های فرسوده و بافت‌های تاریخی نفوذ کرده و در حال تخریب آنهاست. حال آن‌که اگر سیستم بازچرخانی آب در کرمان وجود داشت، می‌شد از این آب تخریبگر کمال استفاده را برد. او با اشاره به آمار دیگری از آب منطقه‌ای کرمان می‌گوید: طبق آمار آب منطقه‌ای، سالانه 8/5 میلیارد مترمکعب آب از چاه‌های کرمان برداشت می‌شود؛ حجم عظیمی از آب که بخش زیادی از آن از 9667 حلقه چاه غیرمجاز برداشت می‌شود. حال اگر فرض بگیریم کل جمعیت استان کرمان چهارمیلیون نفر است (که البته نیست)، آب شرب مورد نیاز همه مردم استان کرمان با 400میلیون مترمکعب آب در سال رفع می‌شود، یعنی چیزی معادل 7درصد از آبی که اکنون در حال برداشت از چاه‌هاست. سوال اینجاست که چرا اجازه می‌دهید حدود شش‌میلیارد مترمکعب آب به‌صورت مجاز و غیرمجاز از منابع آب زیرزمینی کرمان برداشت شود. بی‌شک اگر چاه‌های غیرمجاز پلمب می‌شد، راندمان بخش کشاورزی فقط 10درصد افزایش می‌یافت و ضایعات کشاورزی از 30درصد به استاندارد خودش یعنی 5درصد می‌رسید، نه‌تنها با کمبود آب در این استان مواجه نبودیم، بلکه مازاد آب هم داشتیم و نیازی به طرح تعادل‌بخشی نبود. اما ما همه این راه‌های ساده و پایدار را کنار گذاشته و رفته‌ایم سراغ یک کار پرهزینه و خطرناک که می‌تواند بین مردم شمال و جنوب استان اختلاف جدی ایجاد و تالاب ارزشمند جازموریان را به یک چشمه بزرگ تولید گردوغبار تبدیل و قطب کشاورزی استان در جنوب را با مخاطره جدی روبه‌رو کند. به همین دلیل است که اکثر مردم و فعالان اجتماعی و کنشگران مستقل محیط‌زیستی با این طرح مخالفند و کارزاری راه انداخته و به دنبال جمع امضا برای متوقف کردن آن هستند. این فعال محیط‌زیست تاکید می‌کند که پروژه انتقال آب هلیل‌رود هم حیات تالاب جازموریان و هم کشاورزی جنوب کرمان و معیشت و اقتصاد صدها هزار نفر را به مخاطره می‌اندازد و پویش آنها در راستای حمایت از هر دو بخش طبیعت و کشاورزی و معیشت مردم است. رئیس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو اشاره‌ای هم به کسانی دارد که می‌گویند پروژه 80درصد پیشرفت فیزیکی دارد و به‌خاطر میلیاردها تومانی که تاکنون برای آن صرف شده نباید آن را متوقف کرد. درویش خطاب به آنها می‌گوید جلوی ضرر را هروقت بگیریم، منفعت است.
محمد درویش، رئیس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو به ما می‌گوید به دنبال جمع آرای مخالفان انتقال آب از طریق این طومار و ورود قوه قضاییه به ماجرا هستیم. چون آب هلیل‌رود در حالی قرار است به کرمان منتقل شود، که همین حالا هم در جنوب استان یعنی مناطق جیرفت (قطب کشاورزی استان) و جازموریان با کمبود منابع آبی مواجهیم. ازسرگیری دوباره طرح نگرانی‌های زیادی بین مردم جنوب استان و فعالان محیط‌زیست ایجاد و این پرسش را مطرح کرده که آیا هیچ راه دیگری برای آباد کردن شمال جز نابود کردن جنوب وجود ندارد؟ درویش اما خودش پاسخی برای پرسش مطرح‌شده دارد؛ پاسخی که آن را با استناد به آمارهای شرکت آب منطقه‌ای و آب‌وفاضلاب کرمان بیان می‌کند: طبق آمار ارائه‌شده، میزان پرت آب در شبکه شرب فرسوده کرمان گاه به 50درصد هم می‌رسد و به نظر می‌رسد با ترمیم این شبکه فرسوده و جلوگیری از هدررفت آب، بتوان آب شرب مورد نیاز مردم کرمان را تامین کرد. در شهر کرمان مدت‌هاست که بخش‌هایی از سازه‌های تاریخی و غیرتاریخی به‌خاطر خیز آب در حال تخریب است. نبود شبکه فاضلاب باعث پس‌زدن آب و نفوذ به لایه‌های سطحی زمین شده و چون نمی‌توانیم از این آب استفاده کنیم، به سازه‌های فرسوده و بافت‌های تاریخی نفوذ کرده و در حال تخریب آنهاست. حال آن‌که اگر سیستم بازچرخانی آب در کرمان وجود داشت، می‌شد از این آب تخریبگر کمال استفاده را برد. او با اشاره به آمار دیگری از آب منطقه‌ای کرمان می‌گوید: طبق آمار آب منطقه‌ای، سالانه 8/5 میلیارد مترمکعب آب از چاه‌های کرمان برداشت می‌شود؛ حجم عظیمی از آب که بخش زیادی از آن از 9667 حلقه چاه غیرمجاز برداشت می‌شود. حال اگر فرض بگیریم کل جمعیت استان کرمان چهارمیلیون نفر است (که البته نیست)، آب شرب مورد نیاز همه مردم استان کرمان با 400میلیون مترمکعب آب در سال رفع می‌شود، یعنی چیزی معادل 7درصد از آبی که اکنون در حال برداشت از چاه‌هاست. سوال اینجاست که چرا اجازه می‌دهید حدود شش‌میلیارد مترمکعب آب به‌صورت مجاز و غیرمجاز از منابع آب زیرزمینی کرمان برداشت شود. بی‌شک اگر چاه‌های غیرمجاز پلمب می‌شد، راندمان بخش کشاورزی فقط 10درصد افزایش می‌یافت و ضایعات کشاورزی از 30درصد به استاندارد خودش یعنی 5درصد می‌رسید، نه‌تنها با کمبود آب در این استان مواجه نبودیم، بلکه مازاد آب هم داشتیم و نیازی به طرح تعادل‌بخشی نبود. اما ما همه این راه‌های ساده و پایدار را کنار گذاشته و رفته‌ایم سراغ یک کار پرهزینه و خطرناک که می‌تواند بین مردم شمال و جنوب استان اختلاف جدی ایجاد و تالاب ارزشمند جازموریان را به یک چشمه بزرگ تولید گردوغبار تبدیل و قطب کشاورزی استان در جنوب را با مخاطره جدی روبه‌رو کند. به همین دلیل است که اکثر مردم و فعالان اجتماعی و کنشگران مستقل محیط‌زیستی با این طرح مخالفند و کارزاری راه انداخته و به دنبال جمع امضا برای متوقف کردن آن هستند. این فعال محیط‌زیست تاکید می‌کند که پروژه انتقال آب هلیل‌رود هم حیات تالاب جازموریان و هم کشاورزی جنوب کرمان و معیشت و اقتصاد صدها هزار نفر را به مخاطره می‌اندازد و پویش آنها در راستای حمایت از هر دو بخش طبیعت و کشاورزی و معیشت مردم است. رئیس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو اشاره‌ای هم به کسانی دارد که می‌گویند پروژه 80درصد پیشرفت فیزیکی دارد و به‌خاطر میلیاردها تومانی که تاکنون برای آن صرف شده نباید آن را متوقف کرد. درویش خطاب به آنها می‌گوید جلوی ضرر را هروقت بگیریم، منفعت است.
