تأثیر رسانه در ایجاد فضای سرگرم‌آموزی
به گفته این پژوهشگر و کارگردان، ورود رسانه‌های مختلف همچون رادیو، تلویزیون، تلفن‌همراه و حضور قدرتمند فضای مجازی از عوامل مهم کمرنگ شدن سنت قصه‌گویی است: «با گسترش رسانه‌ها حجم زیادی از اخبار و اطلاعات و تصاویر به‌راحتی و در زمان اندک در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد. ذهن او درگیر معلومات و اخبار زیادی می‌شود که وقت و توان تامل در تک‌تک آنها را ندارد. اما با این حال، سهل‌الوصولی و تنوع این اخبار، مخاطب را می‌فریبد و او را به باقی‌ماندن در این فضای بی‌پایان ترغیب می‌کند. بنابراین افراد مدت زیادی را بر سر رسانه‌ها به‌خصوص فضای مجازی صرف می‌کنند بدون آن‌که توانسته باشند با بسیاری از معلوماتی که دریافت کرده‌اند ارتباط شخصی و خاص خود را برقرار کنند، با آنها همراه شوند و راجع به آنها فکر کنند. اما قصه و قصه‌گویی این‌طور نبوده است. قصه عمیقا مخاطب را درگیر رویدادها کرده و بستری سرگرم‌کننده برای انتقال مفهوم آموزشی آماده می‌کند. البته باید اذعان کرد ساختارهای قصه‌گویی هم در دنیای امروز بسیار تغییر کرده و قصه گفتن در قالب‌های جدید و در بستر تکنولوژی‌های نوین ارتباطی اتفاق می‌افتد. بسترهایی که وظیفه داریم محتوای غنی فرهنگی خود را در آن تزریق کنیم.»
این‌که تا چه میزان تلویزیون می‌تواند با طراحی و تولید مسابقات تلویزیونی در این زمینه تاثیرگذار باشد را کمیل سوهانی این‌طور تحلیل می‌کند که مسابقه یکی از ژانرهای اصلی تلویزیون است که ظرفیت بسیار بالایی برای انتقال پیام آموزشی دارد: «مسابقه تلویزیونی عناصر اصلی سرگرم‌آموزی را دارد. تحریک سازه‌های هیجانی و عاطفی مخاطب از مشخصات یک برنامه سرگرم‌آموزی تلویزیونی است و ساختار مسابقه به گونه‌ای است که می‌تواند به بهترین وجه این کارکرد را داشته باشد.» به باور او مسابقه تلویزیونی اگر دارای طراحی دقیقی از لحاظ پوشش همزمان جنبه‌های هیجانی و محتوایی باشد، می‌تواند به عنوان یکی از بهترین بسترهای انتقال پیام به شیوه
سرگرم‌آموزی مطرح شود.
