به طور كلی هنر اگر آزاد نباشد هنر نیست! البته منظور از آزادی، بی‌بندوباری نیست و اخلاقیات در هر شرایطی باید رعایت شود ولی حتی حكیمانه‌ترین داستان‌ها و اخلاقی‌ترین سناریوها نیز نباید گرفتار محدودیت‌های بی‌دلیل شود. یكی از محدودیت‌های سال‌های اخیر محتواهای تلویزیونی چه سریال‌ها چه برنامه‌ها، محصور شدن در مکان‌های فیلمبرداری تكراری است. البته داشته‌ایم یك سری رئالیته‌شوها را كه كوشیده‌اند با طراحی مسابقه و رقابت در فضاهایی مانند جنگل و كوه كاری كنند كه مخاطب خسته از تكرار به سمت تلویزیون بیاید كه خیلی هم عملكردشان خوب است و باید توسعه یابد. به‌طور كلی هرگاه در محدوده‌ای معین و در چارچوب‌های مشخص كار می‌كنیم، مخاطب زود دستمان را می‌خواند و چون در فضای مجازی هم مجال ابراز نظر راحت دارد، سریع می‌رود علیه سریال یا برنامه تولیدی موضع می‌گیرد. بنابراین حتی اگر بخواهیم تكراری‌ترین موضوعات را به مخاطب القا كنیم یك راهش تغییر فضای عرضه و ارائه در دنیای تازه مکان‌های فیلم‌برداری و صحنه است.  چون به عنوان بازیگر از نزدیك با پروژه‌ها همكاری داشته‌ام، می‌دانم محدودیت‌های مالی بر پروژه‌ها حاكم است و به شدت عامل اصطكاك برای گسترش لوكیشن‌هاست اما از همان بودجه محدود نیز باید برای نوآوری بصری استفاده جست. طبیعتا مخارج فیلمبرداری در محیط‌های باز و مکان‌های فیلم‌برداری بیرونی با محیط‌های آپارتمانی متفاوت است و دردسرها و هزینه‌های مضاعف خودش را دارد.
بماند كه برای فیلمبرداری در لوكیشن‌های شهری مدام باید به سراغ دریافت مجوز از نهادهای ذی‌ربط رفت كه این خود انرژی مضاعف می‌خواهد. پس همان‌طور كه از سازندگان می‌خواهیم فضای بیرونی متنوع برای تولید در نظر گیرند باید از مقامات بالادستی هم خواست كه برای راحتی كار در فضاهای بیرونی دستورالعمل ویژه صادر كنند. مثلا باید میان سازمان صداوسیما و ارشاد و نهادهایی مانند نیروی انتظامی و دستگاه قضایی پروتكل‌هایی امضا شود كه همگان مجوز صداوسیما و ارشاد را به رسمیت بشناسند و لازم نباشد هر روز و هرساعت با داشتن مجوز تولید باز برای دریافت مجوز جدید به این نهاد و آن‌نهاد بروند! مثلا چرا درباره زندگی در مترو سریال كم داریم؟ یك دلیلش سختگیری‌های فیلمبرداری در متروست! یا چرا سریال‌هایی كه در بطن جنگ بگذرد كم داریم؟ یك دلیلش سختگیری‌های آنهایی است كه مدیریت شهرك‌های نظامی را در اختیار دارند! باید به جایی برسیم كه تهیه‌كننده دارای مجوز صداوسیما بتواند با همان مجوز بی‌دردسر در تمام لوكیشن‌هایی كه تشخیص می‌دهد در جای‌جای ایران كار كند. اگر این اتفاق بیفتد، یقینا با همان بودجه اندك هم می‌توان سختی‌های فیلمبرداری بیرونی را تحمل كرد و در سایه آن مخاطب هم لذت بیشتری از تماشای سریال‌ها می‌برد. باید به سمتی برویم كه همگان مجوز صداوسیما را به رسمیت بشناسند.