این یك درد است، همین كه ركورددار پرش ارتفاع ایران باشی اما خانه‌نشین! شما فكر كن ایران كشور دیگری در این كره خاكی بود و مثلا ركورددار یكی از رشته‌های ورزش‌اش بودی. مگر بی‌خیالت می‌شدند. اما اینجا ركوردها هیچ اهمیتی ندارند و ورزشكاری كه دنبال كارش نباشد، آشنا نداشته باشد یا حتی لابی‌كردن را یاد نگرفته باشد، نمی‌تواند گلیم خودش را از آب بیرون بكشد؛ صحبت از كیوان قنبرزاده است؛‌ ورزشكار پرش ارتفاع و ركورددار این رشته كه گلایه‌های زیادی دارد. خواندن مصاحبه او خالی از لطف نیست، شاید گوشی پیدا شد حرف‌هایش را شنید و شاید كسی پیدا شد كه به درددل‌هایش گوش كرد.
حسابی از بی‌برنامگی فدراسیون شاكی هستی.
واقعا، هیچ برنامه‌ای ندارند. شما فكر كن سال دیگر همین زمان المپیك است اما من در خانه هستم! خنده‌دار نیست؟
یعنی چه در خانه هستی؟
اوضاع به هم ریخته. اصلا خبری از فدراسیون نیست. انگار نه انگار كه ما ورزشكار هستیم. با این حال كسی عین خیالش هم نیست. متاسفانه اینجا لگد به بخت خودمان می‌زنیم و استعدادهایمان را پرپر می‌كنیم.
الان ما شانسی داریم برای المپیك یا مسابقات دیگر؟
فعلا كه نه اردویی داریم نه چیزی. شما از المپیك حرف می‌زنید؟ كجای دنیا ورزشكار دارای ركوردش را پس می‌زنند؟ فدراسیون هم كه انگار نه انگار. البته من نمی‌دانم چرا دارم بی‌جهت گلایه می‌كنم؛ مگر اینجا كسی رسیدگی هم می‌كند؟
الان وضعیت لیگ چطور است؟ اصلا لیگی داریم؟
این هم خنده‌دار است. من مثلا ركورددار پرش ارتفاع هستم. خب این ركورد به چه درد من می‌خورد؟ با آن یك سطل ماست می‌دهند؟ قرارداد من سال قبل 12 میلیون تومان بود، یعنی ماهی یك میلیون! اگر نمی‌توانند فدراسیون را اداره كنند خب بگویند و خلاص.
 ما هم می‌رویم دنبال زندگی‌مان. روسیه با این‌كه ده  پرنده دو متر و ۳۰ سانتی‌متری دارد برای پرنده دو متر و ۲۳ سانتیمتری هم احترام قائل است، اما اینجا با ما كاری می‌كنند كه برویم. من ایران را، كشورم را و مملكتم را دوست دارم. كمی هم به داد ما برسید.