مباحث دیپلماتیك تابعی از كنوانسیون‌ها و معاهدات بین‌المللی هستند. كنوانسیون معروف به كنوانسیون معاهدات در این رابطه تمامی مقامات سیاسی و دیپلماتیك را كه گذرنامه سبز دارند، دارای مصونیت می‌داند. مصونیت از این منظر یعنی این مقامات از نظر كنترل،‌ بازرسی و تردد محدودیتی ندارند. اینها مباحثی است كه در تمام كشورهای عضو سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است. طبعا همه اعضا و كشورهایی كه مدعی بنیانگذاری این سازمان هستند، باید بیش از سایر كشورها به این ضوابط مقید باشند. بنابراین روسای‌جمهور، نخست‌وزیران، وزیران و به‌ویژه وزیر امور خارجه كه در واقع در مقام سخنگوی دولت در عرصه دیپلماتیك و بین‌الملل هستند از این اختیارات و آزادی عمل برخوردارند؛ اما آمریكا دولتی عهدشكن است كه بسیاری از معاهداتی را كه خود از بانیان و امضاكنندگان آن بوده نابود كرده است. درباره تبعاتی هم كه تحریم وزیر خارجه كشورمان می‌تواند برای او داشته باشد باید گفت هر كشوری كه در حقوق بین‌الملل مستقل است به هیچ وجه خود را مقید به پیاده‌سازی این‌گونه تحریم‌ها نمی‌كند. اما چند سالی است كه آمریكا عنوان كرده است كه به حقوق فرامرزی اعتقاد دارد به این معنا كه می‌تواند حقوق داخلی آمریكا را به سایر كشورها تسری دهد. در چنین حالتی كشوری مثل فرانسه و انگلیس كه تابع آمریكا باشد خود را مقید به پیروی از این سیاست‌ها می‌داند كه البته در مورد تحریم ظریف، این كشورها نیز اعلام كرده‌اند از تحریم آمریكا تبعیت نمی‌كنند. كشورهایی نیز كه در عرصه بین‌الملل به عنوان كشورهای مستقل قلمداد می‌شوند الزامی به تبعیت از تصمیمات آمریكا نخواهند داشت.