دیده‌اید خیلی‌ها توصیه می‌كنند برای آبیاری گل‌ها از آبپاش استفاده كنید؟ چرایی‌اش را دقت كرده‌اید؟
چون سوراخ‌های نوك آبپاش مانع خروج یك‌باره تمام حجم آب به پای گلدان می‌شود. انگار گل بخواهد آب را قطره قطره بمكد، تا به جانش بنشیند. همین نفوذ آرام و ذره‌ذره، منشأ اثر و موجب طراوات است. در دعای عالیه المضامین هم جایی می‌خوانیم «وَ تُرْسِخَ فی قَلْبی مَحَبَّةَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ شِیعَتِهِم»یعنی قلبم را از محبت محمد و آل محمد و شیعیان‌شان لبریز كن.
وقتی می‌گوییم تُرسِخ چطور پر شدنی مدنظرمان است؟ چرا در دعا عبارت تملأ به كار نرفته؟ تملأ یعنی پر شدن.
ترسخ یعنی رسوخ كردن، یعنی نفوذ آرام. توی عمق و جان رفتن. یك تفاوت دیگرشان این است.
در تملأ حضور غیر، نفی می‌شود. وقتی قلب از چیزی پر شود جا برای چیز دیگری نخواهد داشت.
در ترسخ با این‌كه نفی غیر نیست، ولی تو دلی‌تر است. یك جور قلقلك عاشقانه. نرم نرمك به جان می‌نشیند مثل باران كم كم‌ نفوذ می‌كند به خاك و زمین.