مسائل و مشكلات اقتصادی حاكم بر جامعه غیر از اثرات مادیگرایانه ظاهری یك اثر دیگر هم دارد و آن هم بار روانی وارده بر جامعه است. شما دقت كنید وقتی بنزین گران می‌شود ترس از آینده و ناامیدی و بی‌انگیزگی بیشتر از قبل می‌شود.
كار رسانه ملی می‌تواند این باشد كه سعی كند هم درباره این اثرات روانی، مدیران را مخاطب قرار دهد و هم این‌كه محتواهایی تولید كند برای چگونگی بالا بردن تاب تحمل مردم در برابر این مشكلات.
آنچه اظهر من الشمس است این‌كه گرانی بنزین بر حوزه‌های دیگر و ازجمله تولید سریال هم اثرگذار بوده و قطعا هزینه‌های تولید را گران‌تر می‌كند و این اتفاق متاسفانه در شرایطی رخ می‌دهد كه سهمیه و سوبسید در حوزه فرهنگ در ته خط بوده و در نهایت از چشم می‌افتد، یعنی مدیران حواسشان نیست اگر با ابزار فرهنگ به فكر همراهی با مردم نباشند مشكلاتشان به مراتب بیشتر خواهد شد.
ما در این سال‌ها مدام با عارضه‌های اقتصادی مختلف روبه‌رو بوده‌ایم، ولی باوجود همه تلاش‌ها هنوز نتوانسته‌ایم خیزش سریال‌سازی اقتصادی - سیاسی را به جریانی دائمی بدل كنیم. اگر می‌گوییم این تحریم‌هاست كه فشارهای اقتصادی را زیاد كرده پس چنین منظری باید وارد فضای داستانی سریال‌ها شود.
البته تلاش‌هایی برای نمایش برخی آسیب‌های فشارهای خارجی در سریال‌هایی خاص صورت گرفته و مورد توجه هم بوده ولی هنوز مدیران سیاسی این حركات را برنمی‌تابند و همین می‌شود كه فلان كارگردان گلایه می‌كند از این‌كه چرا تكلیف پخش فیلم ضدانگلیسی‌اش مشخص نشده است.  سعی كنیم در سطح نمانیم و در رویارویی با مشكلات علاوه بر نشان‌دادن مو، به‌طور جدی به فكر مواجهه با پیچش موهم باشیم تا مخاطبان از
یك سو درك درستی از اتفاقات
پیرامونی جامعه داشته باشند و
از سوی دیگر قدرت تحلیل‌شان در برخورد با مشكلات بالا و بالاتر رود. مدیران بالادستی هم سوبسید اهالی فرهنگ و به‌خصوص سریال‌سازان و فیلمسازان استراتژیك را بالا ببرند.