نمی‌شود ندیده قضاوت كرد. باید تمام محصولات رسانه ملی را كنار هم قرار داده و سپس درباره این‌كه كدام محصول كیفیت بالاتری دارد و كدام كیفیتش كمتر است، ارزیابی انجام داد. این‌كه بخواهیم بدون دیدن برنامه‌ها و سریال‌ها، همه را خوب یا بد بدانیم، درست نیست.
محصولات رسانه ملی ویژگی‌های قابل اعتنایی دارد كه این ویژگی‌ها باعث می‌شود همواره خانواده‌ها، این محصولات را در سبد اصلی سرگرم‌كنندگی قرار دهند. ازجمله این ویژگی‌ها آن است كه والدین به‌راحتی می‌توانند كنار فرزندان خود به تماشای محصولات بپردازند و نگران نباشند.
بعید است حتی بی‌بندوبارترین خانواده‌های جهان نیز نگران سلامت محصولات فرهنگی فرزندان خود نباشند چون می‌دانند اثرات سوء محصول تلویزیونی در كودكی به‌مراتب بیشتر از بزرگسالی است چون در كودكی، قدرت تشخیص سره از ناسره وجود ندارد. خوشبختانه تلویزیون ما به این لحاظ تلویزیون سالمی است و همواره تلاش كرده مطابق میل خانواده‌ها پیش برود.
البته گاهی هم محصولی از تلویزیون پخش می‌شود كه اعتراضاتی را موجب می‌شود. این اعتراضات طبیعی است و اگر عاملی شود برای اصلاح، مفیدفایده خواهد بود ولی درمجموع ضوابط تولید محصول در رسانه ملی به گونه‌ای  است كه با اقبال خانواده‌ها روبه‌رو می‌گردد.
نیاز امروز رسانه ملی، تنوع نسبی در سوژه‌هاست و این‌که درباره مشكلات و دغدغه‌های مردم به‌موقع و به‌ شكل سریع، محتوا تولید كند تا عاملی برای اصلاح مشكلات شود. این كار، البته ساده نیست چون وقتی آستانه تحمل مدیران و كارگزاران پایین باشد، تهیه‌كنندگان هم واهمه این را دارند كه بی‌تعارف طرح مساله كنند.
همان‌قدر كه از تهیه‌كنندگان انتظار داریم به مسائل مبتلابه جامعه بپردازند باید از صاحبان مسؤولیت هم انتظار داشته باشیم كه دربرابر شنیدن انتقادات، صبر داشته باشند و زود از كوره درنروند. همان‌قدر كه سازندگان محصولات تلویزیونی باید به فكر اصلاح از طریق ارائه محصولات سرگرم‌كننده باشند، مدیران و مسؤولان هم به‌جای گارد گرفتن، باید همراهی كنند.
خیلی از كارگردانان دوست دارند دریافت خود از جامعه را وارد محصولاتشان كنند ولی به‌خاطر واهمه واكنش‌های مسؤولان، این كار را نمی‌كنند و اگر قدری آستانه تحمل‌ها بالاتر رود، مطمئنا سازندگان سریال‌ها بسیار بیشتر از اینها به طرح مساله خواهد پرداخت.