همین یك ماه پیش بود كه استاندار سیستان و بلوچستان و بلوچستان اعلام كرد بر اساس استعلام صورت‌گرفته، حتی یك بخشدار، فرماندار یا مجموعه آب و فاضلاب تایید نكرده‌اند كه در حال حاضر در نقطه‌ای از این استان، مردم از هوتکی آب بخورند كه دامشان هم از آنجا آب می‌خورد. احمدعلی موهبتی البته اضافه كرد كه آب هم در هوتک  هست( هوتک  بسته‌شده‌ای كه آبش جاری نباشد ) شاید مردم از آنجا برای شست‌وشوی لباس‌هایشان از آن آب استفاده كنند ولی به عنوان آب خوردن از هوتك در هیچ جای استان استفاده نمی‌شود!
مردم بومی این استان اما هوتک‌‌ها را خوب می‌شناسند؛ این چاله‌های آب طبیعی كه هم زندگی می‌بخشند و زندگی می‌گیرند تا وقتی وعده‌های بزرگ و كوچك شیرین سازی آب دریای عمان و ساماندهی شبكه آبرسانی در این استان به سرانجام نرسند، جزو ضروریات زندگی مردم هستند؛ هوتک‌‌ها حتی اگر گاندو هم نداشته باشند، آب دارند، آبی كه می‌تواند قتلگاه بچه‌ها باشد؛ درست مثل حادثه‌های كه برای مریم، یسری، منیره، فاطمه، یسنا و یحیی اتفاق افتاده، بچه‌هایی كه رفته بودند كنار هوتک  و جانشان را همانجا از دست دادند. این درحالی است كه بیش از ۱۳۰۰ روستا در این استان با جمعیتی بالغ بر ۳۰۰ هزار نفر به صورت سقایی آبرسانی می‌شوند، به اینها اگر معضل كمبود تانكر‌های توزیع آب را هم اضافه كنیم و این‌كه به جای این‌كه هر نفر از سهمیه روزی 15 لیترش استفاده كند، كمتر از 5 لیتر نصیبش می‌شود، می‌بینیم كه استفاده از هوتک‌‌ها، خیلی وقت‌ها نه از روی عادت كه از روی نیاز و اجبار است، موضوعی كه متاسفانه به چشم مسوولین استانی سیستان و بلوچستان نمی‌آید!