با استعفای مصطفی ادیب و تایید آن توسط میشل عون، رئیس جمهور لبنان، رسما این کشور وارد مرحله‌ای شد که از آن به عنوان دومینوی ناامنی باید یاد کرد. سال2015 و در اعتراض به انباشت زباله‌ها، شهروندان لبنانی این بحران را تجربه کردند و در آن صدها لبنانی دچار خسارت و آسیب شدند. عروس مدیترانه در آن سال با انباشتی از زباله‌ها به بدترین و بدبوترین شهر غرب آسیا تبدیل شد و مقامات محلی مدعی بودند، نبود دولت و مشکلات در تصمیم‌گیری عمده دلیل این بحران است. موضوعی که باید انتظار آن را کشید و تکرار ناامنی را بار دیگر دید. با استعفای نخست‌وزیر، اوضاع لبنان با چند بحران مواجه خواهد شد:
اولین بحران، نبود دولت برای تصمیم‌گیری خدمات شهری و به تبع آن امورات جاری است. نبود دولت موجب معطل ماندن خدمات شهری، انباشت زباله، عدم تقسیم بودجه، افزایش نارضایتی و به تبع آن افزایش سطح خشونت اجتماعی و درگیری مردم و معترضان با مقامات امنیتی و انتظامی لبنان است. همین موضوع کافی است تا تمرکز دولت از حدود مرزی به داخل کشیده شود و گروه‌های تروریستی مستقر در محیط پیرامونی لبنان به داخل این کشور وارد شوند و موجی از عملیاتتروریستی را شاهد باشیم.
بحران دیگر، هویتی و حزبی است. مکرون و تمامی بازیگران خارجی لبنان به سهم خواهی حزبی در لبنان اعتراض داشته است. هدف اصلی این احزاب، اخراج بازیگران داخلی لبنان و تصاحب قدرت در این کشور همانند دهه 70 و 80 میلادی است. تقسیم قدرت و افزایش سطح بازیگری کشورهایی چون عربستان مانع تشکیل دولت جدید شده و همین مساله به اختلافات اجتماعی و حزبی می‌افزاید مساله‌ای که می‌تواند تمام تجربیات تلخ جنگ‌های داخلی سال‌های 70 و 80 میلادی را تکرار کند.