والا از قدیم ندیم‌ها گفتن نوجوان جماعت بدش نمیاد یه روزهایی رو با سه چهار تو نوجوون دیگه بچرخه و بگه و بخنده... اما اگه دنیا کلا خالی بشه و فقط پنج تا نوجوون باقی بمونن چی می‌شه؟ می‌دونم به این فکر می‌کنین که دیگه کسی نیست بهتون گیر بده و غر بزنه که چرا صبح تا شب سرت توی گوشیه. یا چرا درس نمی‌خونی و از این دست گلایه‌های شبانه‌روزی بزرگ‌ترها. اما خب دیگه کسی هم نیست غذا درست کنه؛ نگرانمون باشه؛ اذیتش کنیم و احتمالا از اون چهار نفر دیگه کم‌کم دو‌نفرشون خیلی نچسبند و مجبوری تحمل‌شون می‌کنین...
همه اینهایی که در بالا گفتم، توی فیلم «تنهایی» ساخته دیوید موریو در سال 2017 اومده. البته داستان خیلی جزئیات داره که قطعا براتون نمی‌گم. حالا این‌که دیوید جان، چرا به سرش زده پنج تا نوجوان خام رو که هنوز دنبال کلش‌آف کلنز و فرار از درس و مشق‌شونن رو توی یک دنیای به این درندشتی ول کنه رو نمی‌دونم ولی آقای موریو از اونجایی ماجرا رو شروع می‌کنه که این برو بچ از خواب بیدار میشن (میدونم نوجوان جماعت رو باید با چوب و چماق از خواب بیدار کرد، ولی این بچه‌ها استثنا اند) و میرن تو خونه رو می‌گردن و بعد میزنن به کوچه و پس‌کوچه‌ها و می‌بینن، نه آقا خبری از کسی نیست... چقدرم که هیچی از داستان رو تعریف نکردم! ولی واقعا برای دونستن بقیه ماجرا باید بری و فیلم رو خودت تماشا کنی.