هدفون را توی گوش مبارک فرو می‌کنی و صدای آهنگ مورد نظر را تا بیخ بالا می‌کشی که خدای ناکرده سایر اصوات موجود در فضا ذهن عزیزت را درگیر خودش نکند و بتوانی یک دل سیر پای حزن‌انگیزترین ترک خواننده محبوب، ‌های های گریه کنی و خالی شوی. تنهایی‌ات را بغل می‌کنی و اگر همین زمستان سرد و خشک باشد پتو را روی سرت می‌کشی که حتی اکسیژن‌ هم برای مشارکت در این اوقات خاص با تو؛ به زحمت بیفتد.
غصه‌هایت را یکی یکی می‌شمری و اجازه نمی دهی حتی یکی شان هم از قلم بیفتد و همین جور که از چشم و بینی و کم کم دهانت هم آب راه افتاده و نوک دماغت سرخ شده؛ با خودت فکر می‌کنی اینجا ته ته خط است. 
جان من یک لحظه آن دکمه توقف را فشار بده...
آخیش! یک نفس راحت بکش از دست «من بدبختمت»! هی دارد توی واژه‌های ترانه‌ای تلخ با موسیقی محزون دو دستی بر سرت می‌کوبد! می‌دانم بعید است بتوانی همه افکارت را یکهو دور بیندازی. اصلا تلاشی برای خوش کردن دل خودت نکن. توصیه من این است که بروی سراغ خوش کردن دل دیگران. این راهی است که تهش ختم می‌شود به دلخوشی خودت. از لیست آدم‌هایی که منتظرند به هر بهانه‌ای غصه بخورند و ناامید شوند بیا بیرون. به جمع کسانی بپیوند که نه تنها برای خوش بودن دل خودشان تلاش می‌کنند؛ بلکه برای خنداندن و شاد کردن دیگران هم از هیچ کاری دریغ نمی‌کنند. لکوموتیوهایی که سعی می‌کنند همه را سوار قطار شادکامی کنند.