هالیوود اگر سینماگری مثل محسن روزبهانی داشت، چقدر حلوا حلوایش می‌کرد. این را بدون اغراق عرض می‌کنیم. او یکی از بهترین طراحان جلوه‌های ویژه میدانی سینمای ایران است و در طول سال‌ها فعالیت، برخی از بهترین سکانس‌های جنگی و اکشن را از آب و گل درآورده؛ دریافت 10سیمرغ بلورین در رشته طراحی جلوه‌های ویژه میدانی و رکوردداری در این زمینه، گواه این مدعاست اما اگر می‌خواهید بدانید که سینماگرانی چون او چقدر قدر می‌بینند و حال و روزشان خوب است، متاسفانه حامل پیام خوبی نیستیم.
روزبهانی درخصوص مشکلات معیشتی و رفاهی سینماگران در آستانه سال نو به سینماپرس گفت: «دولت باید تا پایان کرونا برای اهالی سینما حقوق در نظر بگیرد؛ مسوولان دولت ما  دست روی دست گذاشته و تنها نظاره‌گر وضعیت فاجعه‌بار زندگی هنرمندان و سایر اقشار جامعه هستند.»
طراح جلوه‌های ویژه میدانی فیلم‌های سینمایی «به وقت شام» و «تنگه ابوقریب» افزود: «زندگی امروزه برای سینماگران بسیار سخت‌شده چرا که بیکاری سینماگران در بحران کرونا بیش از پیش خودنمایی می‌کند و کسی هم نیست که اندک تدبیری برای
برون رفت از این شرایط بغرنج داشته باشد.»
این سینماگر با بیان این‌که قبل از کرونا هم سینماگران مشکلات زیادی داشتند، یادآور شد: «باند و باندبازی در سینمای ایران بیداد می‌کند. چند سالی است که برخی اهالی سینما وقت سر خاراندن ندارند و مرتب سر کار هستند و برخی دیگر در بیکاری مطلق به سر می‌برند و کارها به‌صورت عادلانه تقسیم نمی‌شود.»
او خاطرنشان کرد: «بنده خودم در یک سال گذشته اغلب بیکار و فقط ۱۰ روز سر کار بودم، خوب هزینه زندگی بنده نوعی باید از کجا تأمین شود؟»
روزبهانی ادامه داد: «پیشنهادم این است که مدیران با دولتمردان رایزنی کرده و برای سینماگران سهامی در نظر بگیرند تا آنها بتوانند از طریق بورس و سهام زندگی‌شان را بگذرانند.»
او تأکید کرد: همه مدیران سینمایی باید آگاه باشند یک فرد درجه یک سینما باید سطح زندگی در شأن و جایگاه خودش داشته باشد. باید درآمد از جای مناسبی داشته باشد و مدیران موظفند حداقل‌ها را برای آنها تأمین کنند.
طراح جلوه‌های ویژه میدانی فیلم‌های سینمایی «یتیم خانه ایران» و «سرو زیر آب» با بیان این‌که هنرمندان در تمامی دنیا ارج و قرب دارند، اما مدیران سینمایی ما ارزشی برای ما قائل نمی‌شوند، تصریح کرد: بنده این مورد را چند روز قبل به یکی از مسؤولان بنیاد سینمایی فارابی گفتم که اگر  هر جای دنیا برویم کشورهای دیگر ما را روی سرشان می‌گذارند اما اینجا حتی وقتی بیمار می‌شویم کسی به عیادت ما نمی‌آید و حالی از ما نمی‌پرسد. همین چند وقت قبل بنده برای یک جراحی ساده، زندگی ام را فروختم. زمین و طلای اعضای خانواده را فروختم تا بتوانم هزینه درمانم را مهیا کنم. کسی که چیزی برای فروش ندارد چه باید بکند؟