اثرات کوتاه‌مدت کرونا بر اقیانوس‌ها
در کوتاه‌مدت، اثرات کووید-19 بر سلامت اقیانوس به‌دلیل کاهش فشارهای مختلف بخشی که منجر به آلودگی، صید بی‌رویه، از بین رفتن ،تبدیل زیستگاه، معرفی گونه‌های مهاجم و تأثیرات تغییرات آب‌وهوایی می‌شود تا حد زیادی مثبت بوده‌است. درحالی‌که ممکن است دریاها از مزایای کوتاه‌مدت این همه‌گیری برخوردار باشند، معیشت و امنیت غذایی ده‌ها یا صدها میلیون نفر تحت تأثیر جدی قرارگرفته‌است. شواهدی وجود دارد که بیانگر کاهش چشمگیر در شیلات، کشتیرانی، گردشگری ساحلی، توسعه سواحل و استخراج نفت و گاز در سطح جهانی است. در یک نظرسنجی غیررسمی اخیر که از طرف اکونومیست دریکی از وبینارهای ابتکار جهانی اقیانوسی انجام شد، شرکت‌کنندگان بخش‌های اقیانوسی را با کاهش گردشگری 7/70درصد، شیلات 4/10درصد، نفت و گاز دریایی 2/7درصد،حمل‌ونقل 2/6درصد، منابع تجدید پذیر دریایی 9/2درصد و پرورش آبزیان 6/2درصد بیشتر تحت تأثیر کووید-19 دانستند.
کاهش در ترافیک حمل‌ونقل باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در این بخش می‌شود. حمل‌ونقل بین‌المللی حدود 5/2درصد سهم انتشار گازهای گلخانه‌ای را به‌عهده دارد. کاهش گازهای گلخانه‌ای با کاهش سرعت اسیدی‌شدن، گرم‌شدن و از بین بردن فقر اکسیژن به اقیانوس‌ها سود می‌رساند اما اگر پایدار نماند، تأثیر کلی آن متوسط خواهد بود.
محدودیت‌های ایجادشده در گردشگری در کوتاه‌مدت به کاهش فشار ناشی از فعالیت‌هایی مانند قایقرانی، غواصی و همچنین کاهش میزان انتشار فاضلاب از هتل‌های ساحلی که عمدتا خالی از سکنه هستند، منجر شده‌است که بدون شک مزایایی برای اکوسیستم‌های ساحلی دارد. به‌عنوان‌مثال، گفته می‌شود در بریتانیا با جمعیت حدود 66میلیون نفر، اگر هر شهروند از یک ماسک در روز استفاده کند، روزانه حدود 60تن زباله پلاستیکی آلوده تولید می‌شود.
ماسک‌های توصیه‌شده ان95 (N95) از پلاستیک‌هایی مانند پلی‌پروپیلن (PP) و پلی‌اتیلن ترفتالات (PET) ساخته شده‌اند. به‌طور مشابه، دستکش‌ها و ماسک‌های جراحی از مواد غیربافته‌شده که اغلب از پلیمرهایی مانند پلی‌اتیلن (PE)،PP و PET هستند. چنین ماسک‌هایی احتمالا به قطعات ریزپلاستیک کوچک‌تر تجزیه می‌شود. بنابراین، دفع چنین مواردی در محیط‌های باز «داستان پایان‌ناپذیر» پلاستیک در محیط را به‌بشریت تحمیل می‌کند.
 معضلی به نام «زباله کرونا»
ماسک‌های صورت معمولا حاوی پلی‌پروپیلن (PP) هستند که به دلیل ترکیب آبگریز میکروالیاف‌ها، به‌عنوان یک لایه محافظ در برابر قطرات مایع بدن عمل می‌کنند. ماسک‌های صورت پیچیده و گران‌قیمت دیگر شامل پلی‌اورتان (PUR) یا پلی‌اکریلونیتریل (PAN) است. یکی از محققان فرانسوی می‌گوید هنگام غواصی در دریای مدیترانه با مقادیر زیادی دستکش لاتکس، ماسک صورت و بطری‌های ضدعفونی‌کننده دست روبه‌رو شده‌است. این نوع زباله‌ها را می‌توان به‌عنوان «زباله کرونا» در نظر گرفت که نشانگر نوع جدیدی از آلودگی است که به مشکل پلاستیکی موجود اضافه می‌شود.
بر اساس ارزیابی سازمان‌ملل، اثرات منفی ریختن زباله‌های پلاستیکی بر صنایع شیلات، گردشگری و حمل‌ونقل دریایی، سالانه حدود 40میلیارد دلار تخمین زده می‌شود.
اکنون همه‌گیری ویروس کرونا ضعف سیستم‌جهانی مدیریت پسماند را آشکار کرده‌است. تولید بیش از پیش تجهیزات محافظت‌شخصی در مقابل‌کرونا، آسیب‌های جانبی زیست‌محیطی به‌ویژه به‌اقیانوس‌ها وارد می‌کند. صندوق‌جهانی حیات‌وحش تخمین می‌زند اگر فقط یک درصد از یک‌میلیارد ماسک مورد استفاده در ایتالیا هر ماه به‌طور نامناسب کنار گذاشته‌شود، می‌تواند به جمع‌شدن 10میلیون ماسک پلاستیکی در محیط منجر شده و موجب آلودگی بی‌سابقه‌ای شود. تخمین زده می‌شود همه‌گیری کووید-19 استفاده ماهانه 129میلیارد ماسک صورت و 65میلیارد دستکش در سطح جهان را به‌دنبال دارد.
پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی ایران با دارابودن کشتی تحقیقاتی از سال 1396 اقدام به پایش خلیج‌فارس و دریای عمان کرده و با داشتن داده‌های پایه کیفیت آب و رسوب قبل از شیوع کرونا و جمع‌آوری داده‌های مشابه پس از شیوع کرونا می‌تواند مرجع معتبری برای ارزیابی تاثیر کرونا بر آلودگی دریاهای پیرامونی باشد.



آسیب‌های دستکش و ماسک به طبیعت
تولید دستکش برای محیط‌زیست مضر است. برای مثال در تایلند، کل انتشار کربن ناشی از تولید 200 قطعه دستکش لاستیکی حدود 42کیلوگرم دی‌اکسیدکربن است که با توجه به برآورد مصرف ماهانه توصیه شده 65میلیارد دستکش در سطح جهان، میزان کربن منتشر شده 1010 × 44/1 معادل دی‌اکسیدکربن یعنی معادل 14مگاتن دی‌اکسیدکربن خواهد بود.  با توجه به این‌که زباله‌های جامد پزشکی و شهری تولید شده در هنگام شیوع بیماری همه‌گیر کووید-19 به‌عنوان زباله‌های عفونی درنظر گرفته می‌شود، سوزاندن و دفن زباله نسبت به بازیافت آن در اولویت است که این مسأله به‌وخامت کیفیت هوا در دوره میان‌مدت و بلندمدت منجر خواهدشد. گازهای گلخانه‌ای مانند دی‌اکسیدکربن هنگام تجزیه زباله‌های پلاستیکی در محل‌های دفن زباله یا در هنگام سوزاندن ضایعات پلاستیک به‌مقدار قابل توجهی آزاد می‌شود.