بسیاری از تولیدكنندگان راغب هستند سریال‌هایی با ایده‌های نو و تازه بسازند و ترجیح می‌دهند در اجرای ایده‌هایشان به طور مستقل عمل كنند ولی فعالیت مستقل و تولید سریال مستقل نیاز دارد به این‌كه تهیه‌كننده به لحاظ هزینه‌ها هم مستقل باشد و این امكان‌پذیر نیست.
وقتی بودجه نباشد یا تهیه‌كنندگان باید به سمت استفاده از حامیان مالی بروند یا باید چشم به حمایت رسانه ملی داشته باشند. اگر پای حامیان مالی به میان آید، طبیعی است كه خرده‌فرمایش‌ها آنها و نظرهایی كه دارند هم به میان كشیده می‌شود و مشخص نیست این نظرات تا چه حد اساس كار را به خطر می‌اندازد.
تهیه‌كنندگانی كه چشم به حمایت رسانه ملی دارند هم چاره‌ای ندارند جز این‌كه مطابق با خواسته‌های مدیران رسانه ملی كار كنند و در این مسیر شاید ایده‌آل‌هایشان دستخوش تحول شود.
پس چه باید كرد برای آن كه هم محصول شایسته‌ای تولید شود و هم این‌كه اصلا بتوان به تولید رسید؟ باید به دنبال یك راه میانی بود یعنی تهیه‌كننده‌ای كه می‌خواهد با تلویزیون یا برای تلویزیون كار كند باید قبل از هر چیز دیگر الزامات كار برای تلویزیون را بشناسد و براساس این الزامات به پالایش ایده‌هایش بپردازد. وقتی پای حامی مالی به میان آید نیز باید سعی كرد با او به نقطه مشترك رسید.
رفتن این مسیر میانه كار بسیار دشواری است و چه بسیار تهیه‌كنندگانی كه با حسن نیت به فكر پیمودن همین مسیر بوده‌اند ولی به نتیجه نرسیده‌اند. به حرف، خیلی ساده است كه از پیمودن یك مسیر میانه سخن گوییم ولی در عمل كار بسیار دشواری است. اساسا ذات هر‌گونه فعالیت هنری، استقلال رأی خالقان اصلی آثار یعنی نویسنده، كارگردان، تهیه‌كننده است و اگر یكی از این سه ضلع آرای خود را در معرض تغییرات بنیادی ببیند، ممكن است نتواند با ماجرا كنار آمده و كلا قید كار را بزند؛ برای همین باید شرایط تولید در تلویزیون را به سمتی برد كه این سه ضلع تولید از همان اولین نشست‌ها كنار تصمیم‌گیران بالادستی باشند و به تبادل افكار برسند.