زده‌ای به دل كوه و جنگل كه چند روزی را از شهر و خانه و اداره و همه آدم‌هایی كه با آنها برخورد داری دور شوی، آخرش كه چه؟ تنهایی فقط برای خدا زیباست. آدم‌ها فرق دارند. زبانشان فقط برای بلعیدن نیست. دستشان فقط برای برداشتن نیست. حرف زدن، دست دادن، در آغوش گرفتن و معاشرت كردن كاربرد نسبتا پیچیده‌‌ای از زیستن است كه باید بلدش باشی. به غروب پاییزی جنگل پناه بردی به خیالت كه هم‌رنگ پاییزی؟ اینها زاییده ذهن شاعرهاست! پاییز روح دیگری دارد كه لا‌به‌لای كتاب‌های شعر پیدا نمی‌شود. كدام فصل با این همه رنگ راحت معاشرت می‌كند؟ بهار كه می‌آید یكدست هم‌صحبت رنگ سبز می‌شود و زمستان كه می‌رسد می‌خواهد دور و برش فقط سفید باشد. كدام فصل مثل پاییز با این همه رنگ هم‌زیستی می‌كند؟ زندگی را از پاییز یاد بگیر!