خبرنگار جام‌جم را به دبیرستان علامه حلی تهران فرستادیم تا از كارگاه 3 روزه «یمن و نقش من» سر و گوشی آب دهد
با منی در یمنی
میز دوستان غیرایرانی را پیدا می‌كنم. دو عراقی و چند گرافیست لبنانی. با مترجمی كه آنجا نشسته بود از ااحمد الحاجب جویا می‌شوم كه چگونه به ایران آمده؟ موسسه فرهنگی‌ای در لبنان كه دختر شهید عماد مغنیه مسؤولیت آن را عهده‌دار است، بعد از اطلاع از فراخوان، چند نفر از گرافیست‌هایشان را به ایران می‌فرستند. بعد از تعجب نسبت به آشنایی احمد الحاج با گرافیست‌های ایرانی، مترجم می‌گوید: در لبنان كسانی هستند كه افراد شاخص ایران را می‌شناسانند به بچه‌های لبنان. مشخص است كه یكی از اهداف اصلی چنین فضا‌های فشرده‌ای، جدای از انتقال تجربه كه بیشتر در بحث ایده‌پردازی و داده‌های محتوایی كه در كلام یمنی‌ها (كه غالبا دانشجو‌های دانشگاه‌های ایران هستند) از وضعیت یمن خودش را نشان می‌دهد، شبكه‌سازی افراد با یكدیگر است.
در آخر با دوست عراقی همكلام می‌شوم. وقتی سوالم را متوجه می‌شود، می‌گوید: شما این‌طور بنویس كه به خدمت گرفتن درست فضای مجازی. منظورش چگونگی آشنایی‌اش با دوستان هیات هنر بود از چند سال پیش. یكی از بچه‌های اجرایی آنجا گفته بود این چند نفر از عراق با هزینه شخصی آمده‌اند و 200 دلار هم خودشان كمك كرده‌اند.
