خودكشی راهحل نیست
انسانها وقتی تحت فشار روحی قرار میگیرند، واكنشهای مختلفی از خود نشان میدهند. یا قوی میمانند و میجنگند تا شرایط را به نفع خودشان درستكنند، یا قافیه را به كل میبازند وگوشهای زانوی غم بغل میگیرند و در بدترین حالت دست به خودكشی میزنند.
به گفته دكتر پرویز رزاقی، روانشناس، دسته دوم افسرده هستند و به خاطر نداشتن رضایت از زندگی خود، احساس درماندگی میكنند تا جایی كه زندگی كردن را پوچ میبینند و تنها راه خلاصی از مشكلات را مرگ میدانند.
او به تپش توضیح میدهد: اناامیدی نسبت به بهبود شرایط زندگی از بعد روان شناختی، كاهش ترشح هورمونهای سروتونین (هورمون شادیآور) و افزایش سطح دوپامین از دیدگاه زیست شناختی، الگوپذیری و مشاهده رفتار دیگران از بعد رفتارشناسی، انتقام گیری از اطرافیان بهخصوص خانواده، از دست دادن اعتماد به نفس به طوری كه شخص احساس میكند قدرت تحمل شكست مادی و رفتاری و روانی ندارد، موجب گرایش برخی افراد به خودكشی میشود.
البته نوعی از خودكشی وجود دارد كه نمایشی و هیستریكی است. افرادی كه به صورت نمایشی دست به خودكشی میزنند، تصور میكنند نمیمیرند و بیشتر برای جلب توجه اقدام به این كار ناشایست میكنند كه در مواردی به مرگ آنان منجر میشود.ب
در ذهن افرادی كه قصد خودكشی دارند، افكار مسموم و منفی، بیشتر جولان میدهد تا احساسات مثبت و خوشبینی.
رزاقی برای اینكه این افراد از فكر خودكشی رها شوند، پیشنهادهایی دارد: ابهتر است روشهای تفكر منطقی را جایگزین اقدامات احساسی كنند. سعی كنند تنها نباشند و در جمع دوستان مورد علاقه و خانواده خود حضور داشته باشند.
حضور در جمع باعث میشود پدیدههای زیبای زندگی و سرزندگی را بهتر مشاهده كنند و از افكار آلوده به خودكشی رها شوند.
مشورت با دیگران را جزو برنامههای خود قرار دهند تا اگر در روابط عاشقانه، مباحث مالی یا اجتماعی دچار سرخوردگی شدند، با مشورت كردن از حس ناامیدی و یاس فاصله بگیرند و نگاه روشنی به آینده داشته باشند.
وقتی افراد، افكار خود را با دیگران در میان میگذارند از احساسات منفی و بیمارگونه فاصله میگیرند و با این رفتار، احتمال خودكشی در آنان كاهش مییابد.
انجام ورزشهای منظم، خرید كردن همراه با دوستان، حضور میان مردم، ادامه تحصیل، مطالعه،عبادت، آرامسازی و برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران از دیگر روشهایی است كه به افراد كمك میكند تا از افكار مسموم مربوط به خودكشی رها شوند.ب