داستان عجیب ستاره این روزهای استرالیا
از کمپ آوارگان تا گلزنی در جام‌ملت‌های آسیا
تا چند سال پیش هر بار نامی از تیم ملی فوتبال استرالیا برده می‌شد، صحبت از ستاره‌هایی به میان می‌آمد كه در لیگ‌های معتبر اروپایی بازی می‌كردند. اما ستاره این روزهای استرالیا بازیكنی است كه كمتر كسی تصور می‌كرد در جام ملت‌های آسیا 2019 چهره اصلی این تیم باشد. آور مابیل كه اصالتی كنیایی دارد به قدری در 3 بازی گذشته كانگوروها درخشیده كه حالا بیشتر نگاه‌ها به سمت او معطوف شده است. او در آخرین بازی مرحله گروهی نیز زننده اولین گل استرالیا بود تا بازیكن دو گله این تیم لقب بگیرد.
اما آنچه كه بعد از بازی استرالیا و سوریه بیش از همه چیز مورد توجه قرار گرفت، نوع خوشحالی این بازیكن 23 ساله بود. مابیل پس از این گل دست‌هایش را به شكلی خاص روی صورتش گذاشت و این طور شوت دیدنی‌اش را جشن گرفت. برای خیلی‌ها سوال بود كه دلیل این شادی منحصر به فرد چیست. به گزارش فاكس اسپورت مابیل در مورد این نوع شادی گفت: خیلی دوست دارم این داستان را توضیح دهم، در واقع من خیلی دوست دارم كه همیشه به مردم كمك كنم. خیلی از مردم از مشكلات روانی رنج می‌برند و آرامش ذهنی ندارند، این یك خوشحالی است برای آوردن سلامت به ذهن ها. شاید خیلی‌ها چنین مشكلی داشته باشند اما نباید بترسند. او صحبت‌هایش را این‌طور ادامه داد: افسردگی، بیماری روانی یا هرچیز دیگری كه باشد، آنها فقط نیاز دارند كه با كسی صحبت كنند. شما نباید دهانتان را ببندید، شما باید صحبت كنید، این داستان خوشحالی گل من است. من همیشه می‌خواهم به مردم كمك كنم، البته اگر قبول كنند.
گذشته پر فراز و نشیب
بازیكنی كه این روزها آرزویش كمك كردن به دیگر افراد است، گذشته‌ای سخت را پشت سر گذاشته است. كودكان و نوجوانانی كه می‌خواهند فوتبال را به صورت حرفه‌ای دنبال كنند، در ده سالگی بیشتر ساعات خود را در كلاس‌های حرفه‌ای این رشته ورزشی می‌گذرانند. اما وضعیت مابیل كاملا فرق داشت. والدین او از جنگ داخلی در سودان گریخته بودند و خود او هم در اردوگاه پناهندگان در كنیا به دنیا آمده بود. خود مابیل در توصیف آن روزهای سخت می‌گوید: «ما در هر روز تنها یك وعده غذایی داشتیم كه آن هم شام بود. در واقع چیزی به‌عنوان صبحانه یا ناهار دریافت نمی‌كردیم. تمام تلاش‌مان این بود كه خودمان را با همین یك وعده غذایی وفق دهیم.»
خاطره فوتبالی مابیل از آن روزها، به زمین‌های خاكی و گِلی باز می‌گردد كه با دوستانش ساعات زیادی از روز را در آنجا می‌گذراند تا شاید كمی از درد گرسنگی‌اش كم شود. مابیل از همان روزها عاشق منچستر یونایتد بود كه با فرگوسن در فوتبال دنیا افتخارآفرینی می‌كرد.
نقطه عطف زندگی او سال 2006 رقم خورد كه خانواده‌اش و بسیاری از افراد حاضر در آن كمپ تحت پوشش یك برنامه انساندوستانه به استرالیا مهاجرت كردند. مابیل 11 ساله در آن زمان هم می‌بایست رویایش برای فوتبالیست شدن را دنبال كند و هم با فرهنگ جدید محل سكونت خود همگام شود. او خیلی زود توانست خودش را به بقیه ثابت كند و در سال 2007 به باشگاه محلی پلی‌فورد سیتی پیوست. سرعت بالا، مهارت، دریبل عالی و استعداد زیادش در فوتبال موجب شد او خیلی زود پله‌های پیشرفت را بالا رفته و در سال 2012 اولین قرارداد رسمی‌اش در لیگ A استرالیا را به امضا رساند.
البته رسیدن به موفقیت در استرالیا برای مابیل به همین راحتی نبود و بارها به دلیل رنگ پوست و مهاجر بودنش از سوی همسایه‌ها مورد حمله قرار گرفت. او خودش چند وقت پیش در بیان یكی از همین خاطرات به یك روز در 16 سالگی‌اش اشاره كرد كه پس از بازگشت از تمرین فوتبال مورد حمله تعداد از همسایگان قرار گرفت. وقتی او پشت در خانه‌شان ایستاده بود و خطاب به مهاجمان فریاد می‌زد كه از آنجا دور شوند، همسایه‌ها فقط می‌گفتند كه باید از این كشور برود. اما مابیل و خانواده‌اش ایستادند تا تحقق رویاهایشان را این روزها در جام ملت‌های آسیا در امارات ببینند.
اما آنچه كه بعد از بازی استرالیا و سوریه بیش از همه چیز مورد توجه قرار گرفت، نوع خوشحالی این بازیكن 23 ساله بود. مابیل پس از این گل دست‌هایش را به شكلی خاص روی صورتش گذاشت و این طور شوت دیدنی‌اش را جشن گرفت. برای خیلی‌ها سوال بود كه دلیل این شادی منحصر به فرد چیست. به گزارش فاكس اسپورت مابیل در مورد این نوع شادی گفت: خیلی دوست دارم این داستان را توضیح دهم، در واقع من خیلی دوست دارم كه همیشه به مردم كمك كنم. خیلی از مردم از مشكلات روانی رنج می‌برند و آرامش ذهنی ندارند، این یك خوشحالی است برای آوردن سلامت به ذهن ها. شاید خیلی‌ها چنین مشكلی داشته باشند اما نباید بترسند. او صحبت‌هایش را این‌طور ادامه داد: افسردگی، بیماری روانی یا هرچیز دیگری كه باشد، آنها فقط نیاز دارند كه با كسی صحبت كنند. شما نباید دهانتان را ببندید، شما باید صحبت كنید، این داستان خوشحالی گل من است. من همیشه می‌خواهم به مردم كمك كنم، البته اگر قبول كنند.
گذشته پر فراز و نشیب
بازیكنی كه این روزها آرزویش كمك كردن به دیگر افراد است، گذشته‌ای سخت را پشت سر گذاشته است. كودكان و نوجوانانی كه می‌خواهند فوتبال را به صورت حرفه‌ای دنبال كنند، در ده سالگی بیشتر ساعات خود را در كلاس‌های حرفه‌ای این رشته ورزشی می‌گذرانند. اما وضعیت مابیل كاملا فرق داشت. والدین او از جنگ داخلی در سودان گریخته بودند و خود او هم در اردوگاه پناهندگان در كنیا به دنیا آمده بود. خود مابیل در توصیف آن روزهای سخت می‌گوید: «ما در هر روز تنها یك وعده غذایی داشتیم كه آن هم شام بود. در واقع چیزی به‌عنوان صبحانه یا ناهار دریافت نمی‌كردیم. تمام تلاش‌مان این بود كه خودمان را با همین یك وعده غذایی وفق دهیم.»
خاطره فوتبالی مابیل از آن روزها، به زمین‌های خاكی و گِلی باز می‌گردد كه با دوستانش ساعات زیادی از روز را در آنجا می‌گذراند تا شاید كمی از درد گرسنگی‌اش كم شود. مابیل از همان روزها عاشق منچستر یونایتد بود كه با فرگوسن در فوتبال دنیا افتخارآفرینی می‌كرد.
نقطه عطف زندگی او سال 2006 رقم خورد كه خانواده‌اش و بسیاری از افراد حاضر در آن كمپ تحت پوشش یك برنامه انساندوستانه به استرالیا مهاجرت كردند. مابیل 11 ساله در آن زمان هم می‌بایست رویایش برای فوتبالیست شدن را دنبال كند و هم با فرهنگ جدید محل سكونت خود همگام شود. او خیلی زود توانست خودش را به بقیه ثابت كند و در سال 2007 به باشگاه محلی پلی‌فورد سیتی پیوست. سرعت بالا، مهارت، دریبل عالی و استعداد زیادش در فوتبال موجب شد او خیلی زود پله‌های پیشرفت را بالا رفته و در سال 2012 اولین قرارداد رسمی‌اش در لیگ A استرالیا را به امضا رساند.
البته رسیدن به موفقیت در استرالیا برای مابیل به همین راحتی نبود و بارها به دلیل رنگ پوست و مهاجر بودنش از سوی همسایه‌ها مورد حمله قرار گرفت. او خودش چند وقت پیش در بیان یكی از همین خاطرات به یك روز در 16 سالگی‌اش اشاره كرد كه پس از بازگشت از تمرین فوتبال مورد حمله تعداد از همسایگان قرار گرفت. وقتی او پشت در خانه‌شان ایستاده بود و خطاب به مهاجمان فریاد می‌زد كه از آنجا دور شوند، همسایه‌ها فقط می‌گفتند كه باید از این كشور برود. اما مابیل و خانواده‌اش ایستادند تا تحقق رویاهایشان را این روزها در جام ملت‌های آسیا در امارات ببینند.
