گرد هم نشسته اند و همه مقداری کُرک بُز در جیب دارند و همان‌طوری که نواهای محلی را نجوا می‌کنند با دوک‌هایی کوچک کُرک را می‌ریسند و از دغدغه‌های درونی خود در مورد به حاشیه رفتن این دست بافته ظریف خراسان شمالی می‌گویند. در نگاه اول گمان نمی‌کنی که افراد جمع شده در برخی محل‌های قدیمی از بافندگان چیره دستی باشند که با دستان هنرمند خود کُرک بُز را به نخ تبدیل می‌کنند و با پنج میل کلاه کُرکی می‌بافند هر چند که دستان ترک خورده آنها شاهدی بر ظرافت و لطافت این بافنده قدیمی است و سن و سال آنها گواه قدمت و تاریخ این یادگار دیار گنجینه معرفت‌ها و قومیت‌هاست.  این پیرمردان چنان با مهارت پنج میل را حرکت می‌دهند و رج‌ها را یکی پس از دیگری به صورت دانه ریز می‌بافند که آستانه سلیقه و ظرافت را به معنای واقعی به نمایش می‌گذارند و بافتنی آنها کلاه نرم و عایقی می‌شود که تاب سرمای استخوان سوز زمستانی این خطه از خراسان را دارد که سر و گوش  را در برابر باد و بوران‌های فصلی مناطق مختلف محافظت می‌کند و به گفته این افراد این کلاه‌ها نه تنها گرم و نرم بلکه ضد آب نیز است. این کلاه که از سری سرپوش‌های مردانه در منطقه خراسان شمالی است بدون دخالت هیچ‌گونه ماشین یا ابزار خاص و با استفاده از پنج میل بافته می‌شود و استفاده از آن تقریبا بین تمامی اقوام خراسان شمالی از کرد و ترک گرفته تا تات و ترکمن رواج دارد و حتی در بجنورد نیز بافت این نوع کلاه به‌صورت پراکنده دیده می‌شود، اما تمرکز بافندگان این کلاه در شهرستان گرمه و سپس جاجرم بیش از دیگر نقاط استان است.
این افراد که وظیفه سنگین حفظ این هنر و انتقال آن را به جوانان دارند این مهارت را از پدرآموخته‌اند تا آن را به پسران خود منتقل کنند، اما بیم آن را دارند که این هنر به فراموشی سپرده شود.