بوی مشکوک داوری!
درست است كه علی نصیریان، تنها در دو دوره نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد شد، اما برخی نقش‌های خوب و شاخص دیگر او باوجود شایستگی، حتی نامزد دریافت جایزه هم نشدند. عجیب‌ترین مورد و مصداق در این زمینه مربوط به چهاردهمین دوره جشنواره فیلم فجر در سال 1374 است كه بازی درخشان نصیریان در «بوی پیراهن یوسف» (ابراهیم حاتمی‌كیا) به‌طرز غریب و مشكوكی تماما نادیده گرفته شد و حتی نام او در میان نامزدهای بازیگری هم قرار نگرفت. آن هم در حالی كه بازی نصیریان به نقش دایی غفور، همان زمان تماشاگران و حتی منتقدان را تحت تاثیر قرار داد و با خود همراه كرد، حتی این بازی به‌ویژه با آن سكانس تك‌گویی همدلی برانگیز بر مزار نمادین پسرش یوسف، هنوز هم پس از بارها تماشا تازه و باطراوت است و بغض‌نوازی می‌كند.
نكته عجیب‌تر ماجرا، نامزد شدن حمیدرضا تاج دولتی (كه در برخی منابع به اشتباه حمیدرضا تاج دوستی ذكر شده)، بازیگر نقش یوسف در بخش بهترین بازیگر نقش مكمل مرد است كه تنها حضور كوتاهی در بخش‌های پایانی فیلم داشت! یعنی هیات داوران این بازی را دیدند، اما چشمشان را روی آن همه جلوه گری درست و تاثیرگذار نصیریان بستند. این سوال دیرهنگامی از تیم داوری آن دوره است: واقعا بازی نصیریان در بوی پیراهن یوسف، اهمیتی كمتر از این بازیگران داشت كه نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در دوره چهاردهم بودند؟ جهانگیر الماسی (بانی چاو)، حمید جبلی (مرد آفتابی)، محمد كاسبی (پدر) و پرویز پرستویی (لیلی با من است). نهایتا سیمرغ این بخش به كاسبی رسید و پرستویی هم یك دیپلم افتخار گرفت.
در این شخم‌زنی جشنواره‌ای همچنین پی بردیم كه بوی پیراهن یوسف
به جز نامزدی در یكی دو بخش فنی مثل فیلمبردای و صدابرداری، تقریبا به‌طور كامل نادیده گرفته شد و این بی‌اعتنایی تنها مربوط به بازی نصیریان نبود. فیلم در بخش‌های بهترین فیلم، بهترین كارگردانی و بهترین فیلمنامه و بهترین موسیقی، درنظر گرفته نشد. جالب است كه موسیقی، یكی از مهم‌ترین امتیازات بوی پیراهن یوسف است كه هنوز هم شنونده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و بلافاصله هم شما را یاد فیلم می‌اندازد، اما در آن دوره، این موسیقی شایسته دریافت جایزه كه هیچ، مستحق نامزدی هم شناخته نشد و مجید انتظامی برای ساخت موسیقی فیلم دیگری (نون و گلدون) نامزد دریافت جایزه شد. دیگر نامزدهای این بخش هم سعید انصاری (بانی‌چاو)، ناصر چشم‌آذر (خواهران غریب) و حسین علیزاده (گبه) بودند كه سیمرغ به علیزاده رسید.
بد نیست یادی كنیم از داورانی كه در آن سال تقریبا با بی‌اعتنایی كامل از فیلم بوی پیراهن یوسف و ابراهیم حاتمی‌كیا گذشتند: مسعود جعفری‌جوزانی، خسرو سینایی، جواد شمقدری، محمد رجبی و نادر طالب‌زاده! در این میان شاید درباره دیده شدن بازی نصیریان می‌شد بیش از بقیه، روی جعفری جوزانی حساب باز كرد كه پیشتر دو همكاری خوب با هم در جاده‌های سرد و
شیر سنگی داشتند. اما چنین نشد و جعفری‌جوزانی خودش یكی از كسانی بود كه چشم‌هایش را بر بازی خوب نصیریان بست یا این‌كه زور و رای‌اش به باقی همكاران در گروه داوری نرسید!
نكته عجیب‌تر ماجرا، نامزد شدن حمیدرضا تاج دولتی (كه در برخی منابع به اشتباه حمیدرضا تاج دوستی ذكر شده)، بازیگر نقش یوسف در بخش بهترین بازیگر نقش مكمل مرد است كه تنها حضور كوتاهی در بخش‌های پایانی فیلم داشت! یعنی هیات داوران این بازی را دیدند، اما چشمشان را روی آن همه جلوه گری درست و تاثیرگذار نصیریان بستند. این سوال دیرهنگامی از تیم داوری آن دوره است: واقعا بازی نصیریان در بوی پیراهن یوسف، اهمیتی كمتر از این بازیگران داشت كه نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در دوره چهاردهم بودند؟ جهانگیر الماسی (بانی چاو)، حمید جبلی (مرد آفتابی)، محمد كاسبی (پدر) و پرویز پرستویی (لیلی با من است). نهایتا سیمرغ این بخش به كاسبی رسید و پرستویی هم یك دیپلم افتخار گرفت.
در این شخم‌زنی جشنواره‌ای همچنین پی بردیم كه بوی پیراهن یوسف
به جز نامزدی در یكی دو بخش فنی مثل فیلمبردای و صدابرداری، تقریبا به‌طور كامل نادیده گرفته شد و این بی‌اعتنایی تنها مربوط به بازی نصیریان نبود. فیلم در بخش‌های بهترین فیلم، بهترین كارگردانی و بهترین فیلمنامه و بهترین موسیقی، درنظر گرفته نشد. جالب است كه موسیقی، یكی از مهم‌ترین امتیازات بوی پیراهن یوسف است كه هنوز هم شنونده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و بلافاصله هم شما را یاد فیلم می‌اندازد، اما در آن دوره، این موسیقی شایسته دریافت جایزه كه هیچ، مستحق نامزدی هم شناخته نشد و مجید انتظامی برای ساخت موسیقی فیلم دیگری (نون و گلدون) نامزد دریافت جایزه شد. دیگر نامزدهای این بخش هم سعید انصاری (بانی‌چاو)، ناصر چشم‌آذر (خواهران غریب) و حسین علیزاده (گبه) بودند كه سیمرغ به علیزاده رسید.
بد نیست یادی كنیم از داورانی كه در آن سال تقریبا با بی‌اعتنایی كامل از فیلم بوی پیراهن یوسف و ابراهیم حاتمی‌كیا گذشتند: مسعود جعفری‌جوزانی، خسرو سینایی، جواد شمقدری، محمد رجبی و نادر طالب‌زاده! در این میان شاید درباره دیده شدن بازی نصیریان می‌شد بیش از بقیه، روی جعفری جوزانی حساب باز كرد كه پیشتر دو همكاری خوب با هم در جاده‌های سرد و
شیر سنگی داشتند. اما چنین نشد و جعفری‌جوزانی خودش یكی از كسانی بود كه چشم‌هایش را بر بازی خوب نصیریان بست یا این‌كه زور و رای‌اش به باقی همكاران در گروه داوری نرسید!
