شـــــنبه 4 اســــفند 97 هواپیمای فضایی شركت ویرجیــــــن گــــــلكتیك بـــــا‌پیمــــــــودن ارتفاع تقریبا 90‌كیلومتری از سطح زمین، خود را به مرز فضا رساند. در دومین مأموریت این فضاپیما، یك مسافر نیز خلبانان را همراهی می‌كرد.
بوث موزس از كاركنان این شركت، پس از انجام این پرواز می‌تواند با در نظر گرفتن شرایطی كه در آن بوده است، مسافران بعدی ویرجین گلكتیك را برای سفر به مرز فضا و لذت‌بردن كوتاه مدت از وضعیت بی‌وزنی آماده كند. خانم موزس صرفا یك مسافر عادی نبوده و به عنوان نخستین انسانی كه در كابین مسافران نشسته می‌تواند شرایط لازم برای سفرهای آتی را ارزیابی كرده و مهندسان را در فراهم‌كردن وضعیت مناسب و ایده‌آل كمك كند.
شاید در دو هفته اخیر دو خبر توانست  دنیای هوافضا را كمی در بهت فرو ببرد؛ خبر اول، توقف تولید ایرباس‌ای 380 و خبر دوم مأموریت مرز فضای شركت ویرجین گلكتیك، كه اثبات كرد این هوافضاپیما، آمادگی حمل بار و مسافر را تا لبه فضا دارد. اگر بخواهیم این‌دو خبر نسبتا غیر مرتبط را از نگاه هواپیمایی نگاه كنیم، شاید بتوان گفت كه سیاست هواپیماهای پرسرعت و كم مصرف بوئینگ بر سیاست ساخت هواپیماهای بسیار پهن‌پیكر ایرباس برتری یافته است. رسیدن به چنین جمع‌بندی كار دشواری نیست. دنیای مدرن كنونی، دنیای انتقال سریع داده و انسان است. هیچ شركتی نمی‌تواند برای افزایش منافع شخصی خود، مردم را راضی كند كه با تعداد زیادی هواپیمای بدنه باریك خود را از همه جای دنیا به یك مقصد ثانویه برسانند، كه از آنجا با هواپیماهای پهن پیكر به مقصد اصلی خود بروند. این سیاستی بود كه ایرباس در سر می‌پروراند و البته شركت‌های هواپیمایی بزرگ كنونی نیز تقریبا از همین رویه بهره می‌برند. ولی پرواز تا مرز فضا با سرعتی معادل سه برابر سرعت صوت چیزی نیست كه بتوان به سادگی از كنار آن گذشت.
هواپیماهای پهن پیكری مانند ایرباس ای‌380، به قدری ابعاد بزرگی دارد و تجهیزات خاص برای انجام كارهای زمینی خود می‌طلبد، كه بسیاری از فرودگاه‌های دنیا توانایی قبول پرواز این پرنده‌ها را ندارند. اما در نقطه مقابل، هواپیمایی كه توانایی پرواز تا مرز فضا را دارد، می‌تواند با پیش‌بینی‌های نسبتا ساده، در بسیاری از فرودگاه‌های جهان فعالیت داشته باشد.
هدف از مقایسه این دو پدیده شگرف دنیای هوانوردی، فقط برای نشان دادن جهتی است كه هوافضا به سمت آن پیش می‌رود. شاید چندین سال برای گسترش و پیشرفت این اختراع زمان صرف شود یا قوانین مرتبط با فعالیت چنین پرنده‌هایی به تدوین برسد، اما چیزی كه مشهود است آینده روشن هوافضاپیماهای مافوق صوت است. پرنده‌هایی كه می‌توانند در مراحل بعدی طراحی، نه فقط وسیله‌ای برای تفریح و تحقیقات فضایی كه چه بسا وسیله‌ای برای حمل و نقل سریع بار یا مسافر باشند. با اطمینان می‌توان گفت كه اگر شرایط سفر فراهم شود و هزینه‌های مربوط به آن نیز كاهش یابد، سخت‌تر بتوان كسی را پیدا كرد كه دشواری سفرهای 14 ساعته از روی اقیانوس را تحمل كند. در جایی كه همان سفر می‌تواند با یك هوافضاپیما در زمانی كمتر از 3‌ساعت انجام شود!