عمر مدارس آموزش از راه دور از20 سال هم گذشته. آغاز كار اینها برمی‌گردد به پاییز سال 75 كه از یك‌سو مدارس سه شیفته داشت نظام آموزشی كشور را آزار می‌داد و از دیگر سو بُعد مسافت در استان‌های پهناوری همچون سیستان و بلوچستان داشت فراگیری آموزش را تحت‌الشعاع می‌برد. آموزش از راه دورها با نیت تخفیف دادن این دو چالش روی كار آمدند كه البته سال‌های نخست، فراگیری‌شان كم بود حتی تا سال 83 كه تعدادشان رسیده بود به 120 مدرسه. نیمه دوم دهه 80 اما همزمان بود با رشد كمی مدارس آموزش از راه دور كه در سال تحصیلی89-88 روی عدد 2002 ایستاد. این وضع ولی بازهم دوام نیاورد و با آغاز دهه90 این سیر كمی نزولی شد و هم‌اكنون حرف از فعالیت حدود 1600 مدرسه در میان است.
درست مثل تعداد مدارس آموزش از راه دور كه در این 20 سال فراز و فرود داشته، كیفیت آموزش در آنها نیز دستخوش تغییر بوده و حواشی در موردشان كم نبوده، چه درباره مجوزهایش كه می‌گفتند اغلب به عده‌ای خاص داده شده و چه درباره امتحانات و نمراتش كه می‌گفتند گاهی از قاعده خارج شده. از پس همه این حواشی اما مراكز آموزش از راه دور ماندند و به حیاتشان ادامه دادند چون نیاز به آنها در این دو دهه هرگز قطع نشد. افراد لازم التعلیمی كه نمی‌توانند به هزار و یك دلیل به مدارس حضوری بروند، بچه‌های كار، خانم‌های متاهل، افراد زندانی و دربند، معلولان جسمی و بزرگسالانی كه از سن مدرسه رفتنشان گذشته درهمه این سال‌ها مشتری مدارس آموزش از راه دور بوده‌اند و اگر این مدارس نبود شاید این افراد نیز به خیل بازماندگان از تحصیل و كم‌سوادان جامعه ملحق می‌شدند.
با این حال مدارس آموزش از راه دور همچنان از برخی كاستی‌ها رنج می‌برند كه اگر رفع شوند این مدارس نیز بیشتر شناخته می‌شوند. بهبود كیفیت یادگیری در این مدارس یكی از این ملزومات است كه این نیز مستلزم طرح برنامه درسی نظام‌مند است. همچنین بقا و توسعه این مدارس به زیرساخت‌های فناوری اطلاعات بستگی دارد، زیرساخت‌هایی كه فضای یادگیری را متحول کرده و صد البته یادگیری را آسان می‌ کند. در یكی از روزهای امسال كه رئیس سازمان مدارس غیردولتی خبر داد كه همه مدارس آموزش از راه دور تا پایان دولت دوازدهم یعنی تا دو سال دیگر الكترونیكی می‌شوند شاید یكی از بهترین خبرهای منتشر شده این حوزه بود. استفاده از فناوری و ابزارهای الكترونیكی در آموزش از راه دور به این دلیل مهم است كه می‌تواند با ازبین بردن موانع زمانی، مكانی و اجتماعی، مطالب درسی را در همه زمان‌ها و مكان‌ها به مخاطبان منتقل كند و این اسباب برای كشور ما كه بخشی از مردمانش گرفتار بُعد مسافت، دوری یا نبود مدارس و البته تعصبات قومی به‌ویژه در مواجهه با تحصیل دختران هستند، می‌تواند راهگشا باشد.