برگزاری جشنواره رادیو تاثیرگذار است و اگر این‌طور نبود، برپایی چنین جشنواره‌ای دیگر معنا و مفهومی نداشت. در حال حاضر پیشكسوتان رادیو در بخش واحد نمایش به تعداد انگشتان دست رسیده‌اند. پیشكسوتان رادیو كسانی هستند كه صدایشان در رادیو هویت پیدا كرده و مردم آنها را از طریق صدا می‌شناسند.
پیشكسوتان برای یك جشنواره امتیاز محسوب می‌شوند. قطعا مهمانانی كه در این جشنواره حضور پیدا خواهند كرد، می‌خواهند اهالی قدیمی رادیو را هم ببینند. در غیر این صورت آن جشنواره هویت خود را از دست می‌دهد. من و امثال من جوانی‌مان را در این حرفه گذاشته‌ایم و در این زمینه تجربه و تخصص داریم.
 اكنون كه من به این پختگی رسیده‌ام باید تجربیات خود را به كسانی كه تازه وارد این حرفه می‌شوند، منتقل كنم. در جشنواره‌ها علاوه بر اطلاع‌رسانی یك سری اطلاعات تخصصی، باید به هنرمندان قدیمی و پیشكسوت در عرصه‌های مختلف قدمت نیز بها داده شود تا نتایج جشنواره قوی‌تر و ماندگارتر شود.
طبیعی است كه رد و بدل اطلاعات هم منجر به ارتقای كار خود فرد می‌شود و هم این‌كه دانش او به فرد دیگری انتقال داده می‌شود. بنابراین جشنواره محفلی است كه این اتفاق خجسته هم رخ می‌دهد و می‌توان آن را برای رادیویی‌ها به فال نیك گرفت.
من ابتدا بازیگر تئاتر بودم و سال61 یا 62 به دعوت واحد نمایش به رادیو رفتم. رادیو از طریق صدا به من هویت داد به طوری كه اگر در تاریكی هم صحبت كنم مردم صدای مرا تشخیص می‌دهند. من این امتیاز را به سادگی به دست نیاورده‌ام، 40 سال رزومه پشت این صداست. واقعا صداست كه می‌ماند.
ابتدا مرا به دلیل توانایی در تئاتر برای رادیو انتخاب كردند با این حال در طول این 40 سال پیچ‌و‌خم‌های رادیو را نیز فراگرفتم و به توانایی رسیدم. من منكر مدرك و تحصیلات نیستم ولی تنها با مدرك و تحصیلات عالی دانشگاهی نمی‌توان بازیگر شد. خصوصا در رشته‌های هنری مانند بازیگری و موسیقی و...  .
در هنر، تجربه است كه حرف اول را می‌زند. حال دوست داریم این تجربه و تخصص را به نسل جوان هم منتقل كنیم. اتفاقا تنها جای انتقال این تجربه‌ها در جشنواره‌هاست. من برگزاری جشنواره رادیو را یك رویداد خجسته می‌دانم كه باعث می‌شود كار رادیویی‌ها مورد محك و ارزیابی قرار بگیرد. رادیویی‌ها زحمت بسیاری می‌كشند و جشنواره فرصتی است كه این زحمات هم دیده می‌شود.