این روزهای بهاری اگر به گل‌های روییده شده در دشت و صحرا دقت كرده باشید یك گل ریز صورتی می‌بینید كه در كنارش یك زائده سوزن مانند سبز دارد. این سوزن‌ها در واقع دانه‌های گلند كه دراز، پنج گوش و منقار شكل هستند. این گل یك علف هرز بهاره است از خانواده شمعدانی. اسم‌های زیادی برای آن گذاشته‌اند از جمله نوك لك‌لكی، سوزن چوپان، شمعدانی غده‌دار، منقار لك‌لك، علف ساعتی و سوزنك كه آخری از همه معروف‌تر است. ویژگی جالب سوزنك این است كه بذرهایش را به كمك باد، آب یا حشره منتشر نمی‌كند بلكه دارای یك مكانیسم منحصر به فرد برای این كار به نام مكانیسم انفجاری است. سوزنك بذرهای خود را تا مسافتی بیش از یك متر پرتاب می‌كند تا بذر در جای جدید مثل یك مته بچرخد و در خاك فرود رود و بهار سال بعد از آنجا سبز شود. كار چرخش به كمك ریشك‌های متصل به دانه انجام می‌گیرد.
گفته می‌شود این ریشك‌های نیزه مانند در واكنش به افزایش یا كاهش رطوبت محیط به ترتیب در جهت حركت عقربه‌های ساعت یا خلاف این جهت شروع به چرخیدن می‌كنند. پس اگر بذر در تماس با خاك یا میان سنگ‌ها یا شاخ و برگ باشد، می‌تواند از آنها به عنوان تكیه‌گاهی برای فشردن خود درون خاك استفاده كند.
این گل به صورت خوابیده در سطح زمین رشد می‌كند و به این ترتیب از رشد و جوانه زنی گیاهان رقیب خود جلوگیری می‌كند.