گردنه‌ای زیباست در دل كوه‌ها و دره‌ها؛ چونان ماری باریك و بلند كه گِرد دامنه كوه‌ها می‌چرخد و پایین می‌آید. سرمای شدید دشت و كویر در زمستان، سطحش را سپید و براق و یخبندان می‌كند؛ زیبا اما پرخطر برای خودروها و كامیون‌هایی كه قصد عبور از آن را می‌كنند. اما حتی اگر زمستان و یخبندان هم نباشد باز باید از آن هراسید؛ از عرض كمش كه از یك‌سو به دره ختم می‌شود و از سویی به كوه‌هایی تكیه داده كه هر لحظه امكان ریزش و آوار شدنش در مسیر ماشین‌ها یا روی سرشان وجود دارد؛ شرایط سختی كه هر روز حادثه‌ای می‌آفریند و خساراتی مالی و جانی برجای می‌گذارد. بزرگ‌ترین و تلخ‌ترینش شاید حادثه سقوط اتوبوس سربازان به ته دره بود؛ دوم تیرماهِ سال 95.  
حادثه ساعت حدود یك بامداد روز چهارشنبه دوم تیرماه، در محور سیرجان- نی‌ریز در گردنه لایرز به فاصله حدود پنج كیلومتر تا پلیس راه شهر نی‌ریز رخ داد. اتوبوس مسافربری ساعت 19 روز اول تیر در محل پادگان 05 كرمان، 45سرباز وظیفه پادگان را سوار كرده بود تا به شیراز برساند، اما در نقطه‌ای از گردنه لایرز متوقف شد و 20 نفر از سربازان تازه ترخیص شده برای همیشه از رفتن و رسیدن به خانه بازماندند. 30 نفر پایشان بعدتر به خانه رسید؛ همان‌ها كه زخم و جراحت بسیار برداشته بودند اما هنوز عمرشان به دنیا بود.
علت اولیه بروز حادثه، ‌انحراف از جاده و ناتوانی راننده در كنترل اتوبوس‌‌، بریده شدن ترمز و راندن با سرعت حدود 90 كیلومتر (30 تا 40 كیلومتر بیش از حد مجاز) اعلام شد، اما رخ دادن حادثه‌ای دیگر تنها دو ساعت بعد از حادثه اتوبوس سربازان در همان گردنه و البته تصادفات مكرر در گردنه نشان از وجود عامل مهم دیگری بود؛ باریكی و صعب‌العبور و غیراستاندارد بودن جاده... .