برای فردی از جامعه كه تا دیروز فعال بوده و همه وظایفش را در زندگی شخصی و اجتماعی مستقلا انجام می‌داده، وارد شدن به مرحله‌ای از زندگی همراه با ناتوانی و وابستگی كه مدت آن نامعلوم است یك آسیب جدی محسوب می‌شود.
فلج شدن یك نیمه از بدن كه گاه درچهره بیمار نیز نمایان می‌شود و بلع و تكلم و كنترل ادرار و مدفوع او را مختل می‌سازد، چالشی بزرگ در تمام عمر وی محسوب می‌شود . اقدامات اولیه در بهره‌مندی سریع از خدمات اورژانس و پیشگیری از وسعت ضایعه در سیستم عصبی و رسیدن بیمار به وضعیتی پایدار در بخش مراقبت‌های ویژه نقش مهمی در تسهیل مراقبت‌های بعدی و بازگرداندن وی به زندگی مستقل دارد، چنان‌كه هرچه این خدمات با تأخیر بیشتر و با امكانات كمتر ارائه گردد، میزان صدمه به سلول‌های عصبی بیشتر و سطح ناتوانی بالاتر خواهد بود
در زمان حضور بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه، فیزیوتراپی قلبی -‌ ریوی برای پیشگیری از اختلالات تنفسی به علت بی حركتی مطلق آغاز می‌شود .
فیزیوتراپیست با آگاهی از نقش اندام‌های درگیر در تحمل وزن، تعادل و جابه‌جایی به بیمار سكته مغزی می‌آموزد كه چگونه با استفاده از اندام‌های سمت سالم و وسایل ارتوپدی كمكی به‌تدریج عملكردهای برخاستن، نشستن، ایستادن و راه رفتن را بازیابد. این بیمار كه با فلج یك نیمه از بدن «همی پلژی» نامیده می‌شود در فیزیوتراپی می‌آموزد كه چگونه جابه‌جا شود كه شانه و لگن طرف مبتلا دچار دررفتگی نشود و بعد از برگشت عملكرد عضلات، بدشكلی، محدودیت و نقص در حركات طبیعی آنها باقی نماند. به‌تدریج تمرین‌های درمانی پیشرفت می‌یابند تا بیمار بتواند مستقلا و بدون كمك درمانگر و همراهان به زندگی بازگردد. در این مراحل نیز متخصص فیزیوتراپی نگران سفتی بیش از حد عضلات اندام‌های فوقانی و تحتانی است، چنان‌كه در صورت قصور منجر به جمع شدن انگشتان و آرنج و همچنین انگشتان و مچ پا به طرف پایین می‌شود. تجویز بریس‌های ارتوپدی در این مرحله در كنار تمرین‌های كششی و تحمل وزن در فیزیوتراپی می‌تواند بیمار را با حداقل عوارض به زندگی عادی بازگرداند. در مرحله نهایی نیز تمرین‌هایی شبیه وظایف شغلی و مهارت‌های بیمار طراحی شده و زمینه حضور وی در خارج از منزل و میان افراد جامعه فراهم می‌شود.