اگر تاكنون در پیش‌بینی زلزله، به‌ویژه در ایران پیشرفت خاصی نكرده‌ایم، مشكل اصلی را باید در رفتار خودمان جست‌وجو كنیم؛ همین كه همواره خواسته‌ایم كه براساس پرش‌های بلند، به نتایج ملموس دست یابیم. ولی برای كمك به پاسخ به سؤالات نظری در این زمینه هیچ گاه تلاشی انجام نشده است. این سؤالات بنیادی باید در اکثر رساله‌های دكتری دنبال شود و از متخصصان تراز اول بین‌المللی نیز برای كمك به هدایت چنین مطالعاتی دعوت شود. این كه زلزله‌ها چگونه در مناطق مختلف یك ناحیه از فلات ایران به‌صورت گوناگون رخ می‌دهند، از سؤالات بنیادی است كه تاكنون هیچ تلاشی برای پاسخ به آن نشده است. این نوع سؤالات را اگر پاسخ بدهیم، در زمینه پیش‌بینی زلزله نیز (به‌ویژه برای زمان‌های كوتاه‌مدت و میان‌مدت) قدم بنیادی و مهمی برداشته‌ایم.
دست آخر آن كه پیش‌بینی زلزله حتی به میزان محدود می‌تواند به نجات جان انسان‌ها كمك كند. حتی اگر تمام تلاش ما به برآورد احتمالی زمان رخداد یك زلزله بزرگ دیگر بینجامد (و حداقل در موردی نظیر زلزله بم بتواند موجب تخلیه مردم از فضاهای ناامن منازل شود) موفقیت بزرگی حاصل شده است.
استفاده از سامانه‌های هشدار سریع نیز می‌تواند به كمتركردن آسیب‌های احتمالی حاصل از یك رخداد بینجامد. حتی اگر زلزله‌ای به خودی خود موجب تلفات مستقیم نشود ولی با آسیب به سامانه‌های شهری و شریان‌های حیاتی، بتواند موجب آسیب‌هایی مانند آتش‌سوزی، تخریب تونل‌ها آلودگی منابع آب‌های سطحی و زیرزمینی و ... شود. به این ترتیب تلاش برای پیش‌بینی زلزله می‌تواند به تولید محصولات جانبی مفید كمك فراوان كند.