ما در دنیایی زندگی می‌كنیم كه بسیار به‌واسطه فناوری كوچك شده است و همه جوامع به هم نزدیك شده‌اند. شكل زندگی ما به همدیگر نزدیك شده است و در نتیجه نوعی جامعه جهانی شكل گرفته كه حتی خرده‌فرهنگ‌ها را هم تجمیع كرده است. به نظر من دلیل به وجود آمدن افراطی‌گری‌هایی نظیر داعش در این روزگار نیز تمایل به جیغ آخر است.
در چنین شرایطی، انبوه ماهواره، انبوه شبكه‌های تلویزیونی و انبوه فیلم‌های سینمایی، متاثر از فناوری، فضا و هوای اطراف، ما را دربرگرفته‌اند و باید قبول كرد كه این امواج را نمی‌توانیم ببندیم بلكه باید خودمان را تطبیق دهیم‌ یعنی آن بخشی از محتواهای بیرونی كه سالم است را وارد شبكه‌های تلویزیونی خود كنیم و حتی اجازه دهیم از این محتواها به صورت پالایش شده، استفاده شود.
در تولید هم نباید مدام نگران نتیجه كار باشیم. به هرحال سریال‌سازان ما و آنهایی كه در تلویزیون كار می‌كنند، خط قرمزها را می‌شناسند و می‌دانند چگونه كار كنند كه مشكلی پیش نیاید پس نباید این قدر نگران نتیجه تولید بود.
كسی از خط قرمزها عبور نمی‌كند. چه در ساخت، چه در نمایش و چه در دیالوگ‌ها، كسی از خط قرمزها عبور نمی‌كند زیرا اغلب نیروهای معتمد، خط قرمزها را می‌شناسند.
همین حالا هم سریال‌هایی كه با خیال راحت تولید شده‌اند به‌لحاظ سرگرم‌سازی، جذاب‌تر بوده و بهتر توانسته‌اند با مخاطبان ارتباط برقرار کنند.
وقتی تهیه‌كننده و كارگردان خیال‌شان راحت باشد كه می‌توانند براساس ایده‌هایی كه در ذهن دارند همان حرفی را كه دوست دارند بزنند یقین بدانید كه خروجی، كیفیتی متعالی خواهد داشت. ما می‌توانیم با برنامه‌سازی خودمان مردم را پای تلویزیون بنشانیم. پس خیال سازندگان را راحت كنیم تا با خیال راحت محصول مدنظر خود را تولید كنند.