احسان حدادی با استفاده از تجربه سه المپیك قبلی می‌خواهد در توكیو مدال بگیرد. خودش هم خیلی مطمئن است. هرچند فعلا در كیش و بدون مربی آمریكایی‌اش تمرین می‌كند و منتظر است تا كارهای سفرش به آمریكا انجام شود، اما معتقد است آرامش مهم‌ترین ركن موفقیت در المپیك است. او ابتدا درباره برگزاری اردوی كیش می‌گوید: «مثل همیشه تمرین می‌كنم. تمرینات سنگین بدنسازی و البته پرتاب. البته كنارش كارهای هماهنگی هم با خودم است. در صورتی که معمولا باید یك نفر برای انجام كارها باشد تا من همه هم و غمم تمرین باشد. فعلا هم اینجا هستم تا هماهنگی‌ها برای اردوی آمریكا انجام شود، اما من اینجا تنها هستم ». حدادی با بیان این‌كه تنهایی تمرین كردن خیلی سخت است، ادامه داد:«تنهایی خیلی سخت است. وقتی مربی باشد قطعا كارها خیلی بهتر پیش می‌رود. اما فعلا مربی‌ام مك و حتی حسین توكلی هم نیست. در حالی كه از وزیر قول گرفته بودم تا المپیك كنارم باشد اما متاسفانه هیچ خبری نشد. اگر مربی كنارم باشد تمرینات را باكیفیت‌تر انجام می‌دهم. در حالی كه یكسری مسائل را ما نباید بگوییم. ورزشكار المپیكی نباید دنبال مربی و امكانات اولیه باشد. نمی‌دانم دیگر چه بگویم.»
از او درباره امضای قرارداد فدراسیون با سرمربی‌اش سوال كردیم كه او این واكنش را نشان داد: «قرارداد مربی‌ام امضا شده، تنها از دو ماه و نیم پیش تا به حال، فدراسیون هیچ پرداختی نداشته كه من بخواهم برای مك با خودم ببرم آمریكا. چون فدراسیون نمی‌تواند به حساب او واریز كند، من دستمزدش را برایش می‌برم.»
احسان كه چهارمین المپیك خود را تجربه خواهد كرد، ادامه می‌دهد: «من در توكیو چهارمین المپیك را تجربه می‌كنم، اتفاقی كه فكر می‌كنم برای كمترین ورزشكار ایرانی افتاده است. حالا من می‌دانم باید شرایطم برای المپیك چطور باشد. خیلی بهتر از خیلی‌ها می‌دانم برای مدال المپیك چطور باید بروم؟ فقط با ذهنی آزاد و بدون دغدغه. ورزشكاری كه دغدغه دارد در تمرین تمركز ندارد و مصدوم می‌شود. چرا خارجی‌ها به رغم تمرین زیاد و مسابقه مصدوم نمی‌شوند؟ چون دغدغه ذهنی ندارند. من چهار سال پیش مصدوم شدم و همه مصدومیت‌های قبل از المپیك تنها به خاطر دغدغه‌های ذهنی بود و بس. وقتی ورزشكاران ایرانی از یكی، دو سال قبل از المپیك حمایت شوند و ذهن آرامی داشته باشند، قطعا 15-10 مدال طلا می‌گیرند.»
نماینده دو و میدانی ایران در واكنش به حقوق پنج میلیون تومانی كمیته ملی تا زمان المپیك می‌گوید: «كار قشنگی است. ببینید در كشورهای دیگر و حتی همین روسیه كه قبولش نداریم، ورزشكار وقتی در المپیك مدال می‌گیرد تا چهار سال آینده حمایت می‌شود و همین مساله باعث می‌شود تا بدون فكر فقط تمرین كند و دیگر به فكر مهاجرت هم نیفتد. اما در ایران وقتی ورزشكار مدال می‌گیرد همه حمایت‌ها قطع می‌شود، تا سه سال و شش ماه دیگر، پس دیگر نباید انتظار مدال داشت. اما وقتی با حمایت به شانس های مدال در‌المپیك  آرامش بدهیم، شك نكنید نتیجه می‌گیرند. در ایران شانس مدال‌‌ها خیلی هم نیستند، پس كار خیلی سخت نمی‌شود. ورزشکار زمانی می‌تواند در المپیك موفق باشد كه همه فكر و ذكرش تمرین باشد و بس. من برنامه دارم ، همان برنامه‌ای كه قبل از المپیك 2012 لندن داشتم را حالا اجرا می‌كنم تا اگر مشكلی پیش نیاید با حمایت كمیته المپیک و وزارت در توكیو مدال بگیرم.»