ابتدای سال جدید را در شرایطی پشت سر می‌گذاریم که به‌دلیل خانه‌نشینی بخش عمده ایرانیان درنتیجه قرنطینه کرونا، مخاطب تلویزیون و حتی رادیو به‌مراتب بیشتر از تمام سال قبل شده‌بود و این فی‌نفسه یک ظرفیت خوب برای تلویزیون ایجاد کرده بود که به افزایش مخاطب بپردازد.
من منکر این نیستم که بسیاری از مردمان و هموطنان غیر از تلویزیون از رسانه‌های سرگرم‌ساز دیگر نظیر شبکه‌های‌خارجی و شبکه‌خانگی و فضای مجازی بهره می‌برند ولی باز هم تلویزیون به‌خاطر مشی خانوادگی‌اش در اولویت است؛ چون مثلا والدین می‌دانند می‌توانند به‌راحتی کنار فرزندان به تماشای محصولات بنشینند و خجالت نکشند.
اگر می‌بینیم برخی سریال‌های ابتدای سال حاشیه‌ساز شدند شاید هم به‌خاطر گستردگی دامنه مخاطبان آنها باشد و هم به‌خاطر انتظاری که از تلویزیون به‌دلیل ماهیت خانوادگی‌اش می‌رود. البته در مجموع همچنان تلویزیون یکی از سالم‌ترین رسانه‌های سرگرم‌کننده‌است و اگر اشکالاتی حادث می‌شود نباید همه را به یک چوب برانیم.
هدف تمام زحماتی که برای یک اثر نمایشی کشیده‌می‌شود این است که با مخاطب ارتباط برقرار کند و مخاطب با آن چیزی که دربرابرش است، همذات‌پنداری کند. اگر این اتفاق بیفتد که چه بهتر و اگر هم این اتفاق نیفتد باید عوامل تولید محصول به کنکاش درباره این بپردازند که چرا محصولشان مورد توجه قرار نگرفته.
گاهی هم می‌بینیم برای ارتباط برقرار کردن با مخاطبان از اشارات و تعریض‌هایی استفاده می‌شود که چندان مناسب وجهه خانوادگی رسانه ملی نیست و همین درصد اندک است که غائله‌ساز می‌شود.
تماشاچی و مخاطب ایرانی دوست دارد که سریال‌های تلویزیون از درد جامعه بگویند و مشکلات مردم را با شخصیت‌های نمایشی ببینند و دوست دارند درد جامعه در سریال‌ها به طور جدی گفته شود. نمی‌خواهم نام ببرم ولی در بین سریال‌های ابتدای سال، بودند سریال‌هایی که هم از جوانان و هم از بیکاری جوانان گفتند و بودند سریال‌هایی که از آفات دروغگویی در جامعه گفتند و این خودش یک حرکت مثبت است.
باید امیدوار باشیم که با شناخت ایرادات و نقاط ضعف موجود، حرکت برای سرگرم‌سازی مخاطب با تکیه بر دلمشغولی‌های تمام طبقات جامعه عاملی باشد برای ادامه تولیدات محصولات جذاب در ماه‌های پیش‌رو.