در چندسال گذشته، قسمتم بوده چند روزی از ماه مبارک رمضان را در کشورهای مسلمان کنار برادرانم باشم . دمشق، ترکیه و دبی و...  رفتارهای رمضانی این عزیزان همیشه برایم جالب بوده‌است. رمضان بیشتر یک جشن است تا یک ماه عبادت . فروشگاه‌های برند و پوشاک جشنواره‌های پررنگی دارند . یک چیزی تو‌مایه‌های شب یلدای خودمان . آن سالی که دبی بودم  در هتل ساکن نبودم، منزل دوستی ایرانی مهمان بودم. دم افطار خانه‌ها درشان را باز می‌کردند و توی  هزار پشت غریبه راحت می‌توانستی بروی در خانه و با یک سلام و لبخند بنشینی و افطار کنی و بروی سراغ کار و زندگی‌ات. ساعات کار ادارات کمی تقلیل پیدا می‌کند و جشن به معنای واقعی اتفاق می‌افتد. این روزها به لطف شبکه‌های اجتماعی هم وقتی هشتگ رمضان را سرچ کنی باز بسیار می‌بینی که کار حتی به تزئین خانه‌ها هم کشیده و مثلا محمدصلاح، فوتبالیست معروف مصری عکسی منتشر کرده که دارد خانه خود را به سبک تزئین‌های کلاسی  دهه فجر تزئین می‌کند و خوشحال است.
تاریخ قدیم ایران خصوصا تهران را هم که می‌خوانیم ما بی‌شباهت به رفتار این کشورها نبوده و رفته‌رفته بنا به دلایلی به این  رسیدیم که می‌بینیم . این‌که ما درست پیشرفت کرده‌ایم و به اینجا رسیده‌ایم یا این‌که آنها هنوز توی همان روزگار جامانده‌اند، بحثی است که اثبات یا ردش اصحاب فن و متخصص می خواهد و کاری است نه در قواره من . اما به کلیت امر که فکر می‌کنی، می‌بینی اگر اسم جشن بگیرد با این فرمان که با خدا آشتی کرده‌ام و من را بخشیده خیلی مسائل‌مان خود به خود حل خواهدشد . و جا انداختنش برای روزه اولی‌ها و تازه تکلیف‌شده‌ها هم مشخص است ... رمضان جشن است . قطعا یک جشن است، جشن بندگی که خدا حتی دست و پای شیطان را هم بسته‌است . حالا این‌که حال نداریم این شادی را برگزار کنیم و نمود جمعی داشته‌باشد ، امری‌است علی حده .