از بچگی شنیده ایم که طرف کلاغ را رنگ می​کند به جای طوطی یا قناری به شما می فروشد. هی با خودمان کلنجار می رویم که نکند سرمان کلاه برود و تمام تلاشمان را می کنیم موقع خرید یک کالا همه جوانب آن را بررسی کنیم. از دوست و فامیل می​پرسیم. سراغ فروشگاه​های معتبر می​رویم. احتمالا تأکید بیشتری هم روی کالاهایی داریم که از صدا و سیما پخش می​شوند. خب اینها همه لازم است اما کافی نیست. چون این ضرب المثل هم شنیده​ایم که هیچ کس نمی گوید ماست من ترش است.
حالا از کالا و خرید محصول که بگذریم، معلوم نیست چرا موقع گرفتن خدمات دقتمان این اندازه نیست. مثلا سرمان را می‌سپاریم به سلمانی محل که هر بار یک مدل عجیب و غریب روی​مان پیاده کند و اسمش را بگذارد مد سال. یا اگر فلان پزشک​نما، برای درد کمرمان هم پنیسیلین تجویز کند به خودمان اجازه سؤال هم نمی‌دهیم.
اما از همه بدتر وقتی است که پای تربیت و آموزش وسط است. وقتی قرار است موسساتی به نام کمک آموزشی و به کام پر شدن جیب مافیاهایی از همین جنس را قبول کنیم که رک و روراست خودشان معترفند کلاغ را جای قناری رنگ کرده​اند؛ باید به حال خودمان اشک بریزیم. و به حال فرزندان امروز و آینده سازان فردا.