در مقابل فیلم‌های شلوغ و پرجمعیت، فیلم‌های بسیار خلوتی هم ساخته می‌شوند. حتی کارهایی در تاریخ سینما داریم که تنها با یک بازیگر روایت شده‌اند؛ نمونه‌اش افتخار مخفی ساخته رابرت آلتمن که فیلیپ بیکر هال، نقش نیکسون، یکی از رئیسان جمهور آمریکا را بعد از رسوایی واترگیت و در خلوت مالیخولیایی‌اش روایت می‌کند. روایت فیلمساز به گونه‌ای است که حضور هر تعداد جمعیتی، قصه را از فضایی که باید دور می‌کرد. تام هاردی در فیلم لاک هم یک تنه فیلم را پیش می‌برد و تنها صدای بازیگران دیگر است که از طریق تلفن با او صحبت می‌کنند.
همچنین باید از فیلم جداافتاده ساخته رابرت زمه کیس هم یاد کنیم که بخش زیادی از فیلم، تام هنکس را تک و تنها در جزیره‌ای دورافتاده می‌بینیم که نه‌تنها خبری از جمعیت نیست بلکه انسان دیگری هم آن دور و اطراف یافت نمی‌شود. اگر یادتان باشد تنها همدمش، توپ والیبالی به نام ویلسون بود.