ابوالقاسم پاینده، داستان‌نویس و مترجم ایرانی بود. كار مطبوعاتی را از سال ۱۳۰۸ در روزنامه عرفان اصفهان آغاز كردكه با مدیریت احمد عرفان منتشر می‌شد و از بهترین روزنامه‌های شهرستان‌ها در زمان خودش بود. سال ۱۳۱۱ به تهران رفت و در روزنامه‌های شفق سرخ علی دشتی و ایران زین‌العابدین رهنما به كار پرداخت. در همان زمان در وزارت پست و تلگراف و تلفن هم استخدام شد، اما چون این كار به مذاقش خوش نمی‌آمد، خود را به وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه (آموزش و پرورش امروزی) منتقل كرد.
پاینده چندی هم سردبیر مجله تعلیم و تربیت بود تا این‌كه سال ۱۳۲۱ مجله صبا را تأسیس كرد و آن را در زمره یكی از موفق‌ترین نشریات در تاریخ مطبوعات ایران ثبت كرد. او همچنین در دو دوره از مجلس شورای ملی (بیست و یكم و بیست و دوم) نماینده مردم نجف‌آباد بود.
همه اینها به كنار، این شخص یك نكته جالب توجه در زندگی‌اش دارد و آن هم ترجمه قرآن كریم است. ابوالقاسم پاینده سال ۱۳۳۶ ترجمه‌ای از قرآن كریم به زبان فارسی منتشر كرد كه می‌توان آن را مهم‌ترین اثر پاینده نامید. علامه امینی، نویسنده كتاب الغدیر در نامه‌ای به پاینده در مورد این ترجمه نوشت: «آنچه سرمایه خیر دنیا و آخرت شماست، این صحایف است و بس. زحمتی كه باید برای آن ارزشی فوق‌العاده قائل شد و تقدیر و ستایش و افتخار کرد، این قدم برجسته‌ای است كه در راه ترجمه قرآن عظیم برداشته‌اید و الحق خوب از عهده برآمده‌اید. آفرین بر آن خامه شیوا و بیان رسا و شیرین.»
پاینده همچنین مقدمه‌ای بر این ترجمه نوشته كه در آن ضمن انتقاد به ترجمه‌های موجود، مبنای كار خود را بر این قرار داده كه از معانی قرآن آنچه را عرب عادی دریافت تواند كرد، به فارسی بیاورد. گرچه ترجمه خود را ترجمه‌ای تحت‌اللفظی نامیده‌است، اما این ترجمه را باید در ردیف ترجمه‌های محتوایی قرار داد كه از سبك و سیاق امروزی و همه فهم برخوردار است. گویند آیت‌ا... بروجردی از این مقدمه خیلی خوشش آمده و از آیت‌ا... منتظری پرسیده بود كه این شخص كیست و از این طریق با پاینده آشنا شده بود.
نقدهایی هم بر ترجمه پاینده وارد شده كه مهم‌ترین و اولین آنها نقد شهید مطهری در مجله یغما بوده است. البته بنا بر نقلی شهید مطهری در جایی گفته بود: «كسی كه این مقدمات را نوشته به‌حق باید فرد با اطلاع و صاحب سبكی باشد.»