روز ششم اسفند و در اولین روزهای شیوع ویروس کرونا، من و جمعی دیگر از طلبه‌ها به بیمارستان فرقانی قم رفتیم تا به کادر درمان شاخه‌گلی بدهیم و خسته نباشید و خدا قوت بگوییم و عیادتی هم از بیماران داشته باشیم تا کمی از ترسی را که در فضا حاکم شده بود، بشکنیم و اوضاع متشنج را آرام کنیم، اما وقتی از نزدیک اوضاع را دیدیم خلأ بعضی از مسائل را احساس کردیم.
مساله‌ای که بیشتر از هرچیزی به چشم همه ما آمد، نبود همراه بیماران بود که به دلیل کرونا اجازه حضور نداشتند تا کارهای شخصی بیماران را انجام بدهند. در آن اوضاع آشفته، پرستاران وظایف درمانی خودشان را انجام می‌دادند، اما  بیمار به شخصی نیاز دارد که مثلا وقتی می‌خواهد به سرویس بهداشتی برود،‌ کنار و همراهش باشد. برای همین با مشورت با روسای بیمارستان تصمیم گرفتیم ما همراه بیمار باشیم و به آنها در این روزهای سخت کمک کنیم؛ همین شد که کارمان ادامه پیدا کرد.
 ما در بیمارستان گان می‌پوشیدیم و کسی ما را با لباس روحانیت نمی‌دید، اما نوشته روی کاور و لباس‌ها تحت عنوان «طلبه جهادی» و کارهایی که انجام می‌دادیم و با کاری که پرسنل درمان انجام می‌دادند، فرق داشت و همین ما را متفاوت کرده بود و دیگر همه بیماران ما را می‌شناختند و خیالشان جمع بود. اما اگر بخواهم از نتیجه فعالیت آن روزهایمان بگویم این است که واقعا مهم‌ترین اتفاقی که رقم زده شد، تقویت روحیه بیماران بود تا بتوانند در مبارزه با این بیماری دوام بیاورند.
شرایط امروز را نگاه نکنید؛ این روزها کرونا جزئی از زندگی ما شده و به آن عادت کرده‌ایم. در روزهای اول شیوع بیماری، خیلی از بیماران واقعا از شدت ترس، روحیه‌شان را باخته بودند. حتی نه فقط بیماران که ترس احساس مشترک همه آدم‌ها شده بود.
 به خوبی یادم هست مردمی که می‌خواستند از پیاده‌رو کنار یا جلوی بیمارستان فرقانی و کامکار قم -که محل بستری بیماران کرونایی بود- رد شوند، مسیرشان را تغییر می‌دادند و از آن دست خیابان می‌رفتند که مبادا به این بیمارستان نزدیک شده باشند. آن روزها از کادر درمان می‌شنیدیم که اگر شما نبودید، ما به سختی می‌توانستیم کار را پیش ببریم؛ نه این‌که ما کمک خاصی به آنها می‌کردیم، نه! همین که احساس می‌کردند تنها نیستند و ما در کنارشان ایستاده‌ایم، قوت قلبی برای ادامه راه‌شان در آن روزهای پرتنش بود. اما حالا اوضاع فرق کرده است. حالا پرسنل و کادر درمان سوار بر کار شده‌اند و کنترل و مدیریت اوضاع برایشان آسان‌تر از روزهای قبل شده است، اما ما همچنان هرکــــاری از دســـــــــــتمان بربیـــــــایـــد انجـــــام مـــی‌دهیم.