پرویز صدیقی پارسی، معروف به یاحقی موسیقیدان، آهنگساز و نوازنده ساز ویلون بود. او که از نوابغ موسیقی ایران در عرصه نوازندگی ویلون محسوب می‌شود، 31شهریور 1314 متولد شد و 13بهمن1385 هم درگذشت. او در سال‌های پایانی عمرش به علت مصدومیت نمی‌توانست ساز بزند و همین اتفاق هم لطمه روحی بزرگی برای او بود. نهایتا هم به علت ایست قلبی درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت‌زهرا(س) به خاک سپرده شد.
یاحقی هم مانند زنده‌یاد همایون خرم، شاگردی ابوالحسن صبا و همچنین شاگردی مرتضی محجوبی و علی اکبر شهنازی که از بزرگان موسیقی ایران هستند را هم کرده بود. او از 9سالگی در رادیو نوازندگی کرد و  نخستین آهنگ او برای غلامحسین بنان در برنامه گل‌های رنگارنگ بود به نام «ای امید دل من کجایی» اجرا شد. نکته مهم دیگر درباره یاحقی این است که از بزرگ‌ترین بداهه‌نوازان موسیقی ایرانی است و در این عرصه نامش در کنار جلیل شهناز و حسن کسایی قرار می‌گیرد.
از تأثیرپذیرفتگان ساز یاحقی می‌توان به سیاوش زندگانی، مجتبی میرزاده و اسدا... ملک و صدرا فلاحی اشاره کرد. یکی از به یادماندنی‌ترین آثار یاحقی قطعه «بیداد زمان» یا به قول ما «به رهی دیدم برگ خزان» است، اثری که بارها مورد بازخوانی و بازسازی هم قرار گرفته و شنیدنش در روزی که یک قدم با آمدن پاییز بیشتر فاصله نداریم، می تواند تجربه شیرینی باشد. شعر این اثر ماندگار را زنده‌یاد بیژن ترقی سروده است.
 ماجرای ساخته شدن این تصنیف ماندگار هم جالب است. یک غروب پاییز ترقی و یاحقی به یکی از روستاهای خارج از تهران می‌رفتند. یاحقی در حال رانندگی بود و ترقی کنار او نشسته بود. در آن لحظه بادی می‌وزد و برگ خشکی از درخت می‌افتد و به برف پاک‌کن ماشین گیر می‌کند. صدای خش‌خش برگ زیر باران پاییزی شعری را به ذهن بیژن ترقی می‌آورد و او در همان حال زمزمه می‌کند «به رهی دیدم برگ خزان ... افتاده ز بیداد زمان... » و در همین حال یاحقی این شعر را با ملودی معروفش زمزمه می‌کند و ساخت این قطعه ماندگار با یک اتفاق و همراهی ساده شکل می‌گیرد.