پاییز است. کشاورزان در تکاپوی کشت‌وکار تازه‌اند. همه دنبال بذر بهتر می‌گردند و کود مقوی‌تر. آنها که ابزارهای کشاورزی دارند به دنبال تأمین سوختش هستند یا تنظیم و تعمیر آن برای کاشت. بخش زیادی از مزرعه‌دارها زمین‌هایشان را شخم‌زده و آماده کرده‌اند. خیلی از آنها هم اگر زمین‌هایشان به آبیاری یا علف‌کشی پیش از کاشت نیاز داشته این کار را زودتر انجام داده‌اند. همه این فعالیت‌ها شاید یک‌سوم کارهای لازم برای به ثمر نشستن محصول نباشد، زیرا کشاورزان بعد از این که محصولات خود را کاشتند باید خوب از آن مراقبت کنند تا دچار آفت و بیماری نشود و تشنه نماند. در آن دوره نیز اگر زمین به وجین علف هرز نیاز داشته باشد، کشاورزان باید این کار را انجام دهند. آنها برای تقویت زمین خود باید به آن کود بدهند. بعد هم باید زمان مناسب و اندازه استاندارد مواد شیمیایی از جمله کود و سم را رعایت کنند تا هم محصول سالمی را به بار بنشانند و هم به محیط‌زیست آسیب نزنند. بعد هم که زمان برداشت فرابرسد، کشاورزان باید حواسشان باشد محصول خود را زمانی بچینند که به اندازه کافی رسیده باشد؛ یعنی نه خیلی خشک باشد و نه خیلی تر.
کشاورزان البته در طول دوره کشت‌وکار باید خیلی کارهای ریز و جزئی دیگر را هم انجام بدهند که جایی برای نوشتن همه آنها در این ستون کوتاه نیست. غرض این که وقتی کشاورز برای تولید محصولات یک‌ساله‌ای مثل گندم و جو این همه توجه و مواظبت می‌کند و لحظه‌ای از حال‌شان غافل نیست، چطور ممکن است خدایی که عمری است خدایی ما را می‌کند، ما را به دست فراموشی بسپارد و دست از حمایت‌مان بردارد؟ مگر خودش وعده نداده است که «پروردگارت هرگز تو را به حال خودت رها نکرده و دشمن نداشته است.»*  
*سوره ضحی، آیه3.