به نظرم در طلایی‌ترین عصر لژیونرها به سر می‌بریم. اکثر بازیکنان تیم‌ملی در خارج از ایران بازی می‌کنند و هر کدام عملکرد قابل توجهی دارند. از مهدی طارمی و سردار گرفته تا امیر عابدزاده، مهرداد محمدی، کاوه رضایی و...
من معتقدم در تمام دوران فوتبال خود، تا به حال اینقدر فوتبال ما در صادرات بازیکن موفق نبوده است. البته ما دوره درخشان حضور دایی، مهدوی‌کیا، هاشمیان یا کریمی را به آلمان داشتیم ولی باید پذیرفت این دوره، چیز دیگری است. من معتقدم این مساله به دو دلیل مربوط است. اول طرز تفکر بازیکنان. این‌که بازیکنان ما حاضر هستند تا هر طور شده به خارج از ایران بروند و بازی کنند. در گذشته یکی از مشکلات ما این بود که بازیکنان جوان و مستعد، پول و راحتی ایران را ترجیح می‌دادند ولی حالا که دلار گران شده، اکثر تمایل به رفتن دارد و یا خودشان دوست دارند بیشتر پیشرفت کنند. دلیل دیگر انتخاب درست است. اکثر بازیکنان به باشگاه‌های خوبی رفته‌اند و عملکرد آنها گویای همین مساله است. به نظرم حس رقابتی که در تیم‌ملی وجود داشت هم یکی از دلایل دیگر حضور بازیکنان و پیشرفت آنها در لیگ‌های بهتر بود. کی‌روش هم نقش پررنگی در ایجاد این رقابت و البته ترغیب بازیکنان برای حضور در خارج از ایران داشت.
به نظرم با ادامه این شرایط، ما حتی می‌توانیم لژیونرهای موفق‌تری داشته باشیم. به نظرم بازیکنانی مثل سردار، کاوه رضایی، مهدی طارمی، میلاد محمدی، امیر عابدزاده و... هنوز به سقف فوتبالی خود در اروپا نرسیده‌اند و جای بهتر شدن دارند. این بازیکنان نیاز به حمایت نیز دارند.  وقتی ژاپن یا کره یک لژیونر در تیمی اروپایی دارند همه جوره از آنها حمایت می‌کنند. ما نیز باید حامی این بازیکنان باشیم. آنها استعدادهایی هستند که نیاز به حمایت بیشتر دارند.