حکیمی که همراه مریدانش از دهکده‌ای در ناحیه سیان‌تائو عبور می‌کرد، دو دهقان را دید که با بیل به نزد وی آمدند و پس از سلام و احوالپرسی از وی خواستند برای آنها دعایی بکند. حکیم رو به دهقان اول کرد و گفت: تو خواستار چی هستی و دوست داری کائنات برایت چی بکند؟ دهقان اول گفت: آرزویم این است که مشکلات مالی‌ام حل شود و همان‌قدر که لیاقت دارم مال و اموال هم داشته‌باشم. حکیم زیر لب وردی خواند و گفت: کائنات شنواست و همین که خواسته‌ای را از درونت بخواهی به آن می‌رسی، با این‌حال من نیز برای محکم‌کاری سفارش کردم. وی سپس رو به دهقان دوم کرد و گفت: تو چی؟ دهقان دوم گفت: من آرزو دارم تمام کیف‌های دنیا را بکنم و کیفی نمانده‌باشد که نکرده‌باشم. حکیم زیر لب وردی خواند و گفت: در مورد تو هم همان که گفتم، اما من نیز سفارش کردم. حکیم سپس از آن‌دو خداحافظی کرد و همراه مریدان به راه خود ادامه داد.
دو سال بعد بار دیگر حکیم از آن دهکده عبور کرد و خانه‌ای مجلل دید که سه اتومبیل خارجی نیز جلوی در آن پارک شده‌است. در این لحظه صاحبخانه که همان دهقان اول بود از خانه بیرون آمد و برای حکیم فرش قرمز پهن کرد و به او هدایایی گرانبها داد و گفت: ای حکیم بزرگ، دعای تو اثر کرد و من الان بسیار پولدار هستم. حکیم گفت: لیاقتش را داشتی. وی سپس پرسید: آن‌یکی دهقان چه؟ صاحبخانه گفت: او دچار انواع بیماری‌ها از جمله کلسترول بالا و تری‌گلیسیرید و نارسایی کبد و کلیه و مشکلات تنفسی و ایدز شده و اکنون در حالت دائم‌الخمر در یک قرنطینه که هزینه‌اش را من می‌دهم نگهداری می‌شود. حکیم رو به مریدان کرد و گفت: بفرمایید، این هم عاقبت خواستن همه کیف‌های دنیا، بدون داشتن ظرفیت آن. سپس از دهقان اول خواست اولا هزینه‌های نگهداری دهقان دوم را تا آخر بدهد و ثانیا اسپانسر فعالیت‌های پژوهشی مؤسسه حکمت معاصر هم بشود. دهقان نیز چکش را کشید و به حکیم داد و آنها را تا فعالیت‌های پژوهشی مؤسسه بدرقه کرد.